بسم الله
من از خودم خجالت می کشم... بمیریم رواست که چه کرده ایم با دل و جان خودمان. ببین با امانت های خدا چه کزده ایم؟ آن وقت مقامات اولیا خدا و دوستانش را هم آرزو داریم...
ولی خدا، مرد خدا، آقا رحیم ارباب یکی از محبوب های زندگی من است...
بسم الله
لیاقت و اجازه
تا خودشان نخواهند و میل شان نکشد و تا تو جان و دل قابلی نداشته باشی کاری از پیش نمی بری...
باور دارم که کار برای اولیای خدا و شهیدان ، لیاقت و طهارت می خواهد.
و ما کجا و آن جان و دل قابل و طاهر؟؟ من که آلودگی از سر و رویم می بارد...
راه رسیدن به شما دور بود
مقصدمان ، مبدامان گور بود...
مهرگان به اتفاق نیروهای اطلاعات عملیات؛ هم در داخل مرز ایران و هم در عراق به جمع آوری اطلاعات مورد نیاز فرماندهان ارشد جنگ می پرداخت؛ اطلاعاتی که بر اساس آن تصمیمات فوری و مقتضی اتخاذ می شد.
گروه جهاد و مقاومت مشرق - خانم نسیم کاهیرده به بهانه ۲۲ آذر، تولد شهید مهرگان(هادی) کاهیرده، متنی را در اختیار مشرق قرار دادند که چنین است؛
«شهید یعنی حاضر! کسانی که، "مرگِ سرخ" را، به دستِ خویش، به عنوانِ نشان دادنِ عشقِ خویش، به حقیقتی که دارد می‌میرد، و به عنوانِ تنها سلاح، برای جهاد در راهِ ارزش‌های بزرگی که دارد مسخ میشود، انتخاب می‌کنند، شهیدند، حی و حاضر و شاهد و ناظرند، نه تنها در پیشگاهِ خدا، که در پیشگاهِ خلق نیز، و در هر عصری و قرنی و هر زمان و زمینی.»
«شهادت» مصداقی عینی و بارز از امکان عروج انسان است؛ عروجی از خاک به افلاک؛ از مرتبه ای زمینی و مادی به مقامی قدسی و ملکوتی! و شهدا این امکان را زیسته اند و حقیقت آن را به دیگران بازنمایانده اند.
مرور سرگذشت هر کدام از شهدا به وضوح این واقعیت را آشکار می سازد که یک فرد عادی، می تواند در شرایط سخت، با مجاهدت و تلاش خالصانه و گذر از منافع شخصی، در زمان کوتاهی به رشد و تعالی فوق العاده ی انسانی دست یافته و متمایز از دیگران شود؛ به گونه ای که برای جامعه اش هادی و راهبرگردد، تغییر دهد، اصلاح نماید و در نهایت به جایگاهی که شایستگی آن را یافته، عروج کند!!!
شهید مهرگان کاهیرده معروف به «هادی» یکی از این شهدای گرانقدر است که در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران،سالها در «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی» خالصانه و بی چشمداشت خدمت کرد و در تاریخ هشتم اردیبهشت ۱۳۶۷_مصادف با یازدهمین روز از ماه مبارک رمضان_ در جزیره ی مجنون به فیض شهادت نائل شد و روح پاکش به همرزمان شهیدش پیوست.
مهرگان در ۲۲ آذرماه ۱۳۴۶ در خانواده ای معمولی از قشر متوسط جامعه متولد شد. پدرش کارمند سازمان آب و برق اهواز بود. هنگام تولد مهرگان،خانواده اش به خاطر موقعیت شغلی پدر ، در اندیمشک ساکن شده بودند که البته مدت زمان زیادی طول نکشید و دوباره به اهواز مراجعت نمودند؛ بنابراین مهرگان در اهواز بزرگ شد.
مهرگان پسربچه‌ای آرام و محبوب خانواده اش بود. او بعدها هم بخاطر ویژگیهایی خوب اخلاقی اش در میان همکلاسی ها، هم محله ای ها و به ویژه رفقای مسجدی و همرزمانش محبوبیت زیادی پیدا کرد.
مهرگان بسیار باهوش و فعال بود اما هیچ گاه، تظاهر و ریاکاری نداشت؛ بلکه متواضعانه و مخلصانه تلاش می کرد که همه ی فعالیت‌هایش، برای رضای خدا باشد و برای توفیق در این راه، داوطلبانه سخت ترین شرایط را انتخاب می کرد و ریاضتها را به جان می خرید؛ چه در آن شبهایی که سرما به استخوان می زد و او مسیر پر گل و لای_ که تا زانو می رسید_ را برای وضو گرفتن و نماز شب خواندن طی می کرد و چه در آن روزهای داغی که کولر مقر و ماشین را خاموش می کرد تا مبادا نسبت به سربازان عادی، آسایش بیشتری داشته باشد.
دغدغه ی مهرگان برای حفظ امکانات عمومی و بیت المال تحت اختیارش تا حدی بود که گاها" هم خودش و هم نزدیکان و خانواده اش را به سختی می انداخت. در واقع مهرگان هیچ وقت دنبال منافع شخصی نبود اما در عوض تمام تلاشش را برای تآمین نیازهای معیشتی نیروها و سربازان تحت امرش به کار می بست تا به خاطر شرایط خاص جنگی کمتر به سختی بیافتند. در این میان به کرات پیش می آمد که به راحتی از حقوق عادی خود هم می گذشت.
آثار بروز چنین ویژگی‌های مثبت شخصیتی از همان دوران کودکی در وجود مهرگان کاملا" مشهود بود. این آمادگی و استعداد ذاتی در رفت و آمد های او به مسجد- با مطالعه ی قرآن، نهج البلاغه و کتب دینی- جهت گیری کاملا" مذهبی و اعتقادی پیدا کرد و پس از آن نیز ذهنش را کم کم به سمت آرمانهای امام خمینی و انقلاب سوق داد. تحولاتی که به مرور تحت تآثیر مذهب در وجود مهرگان ایجاد شد به او هویتی تازه داد تا آنجا که حتی نام خود را به «هادی» تغییر داد. او نام هادی را انتخاب کرد تا تلاش کند در مسیر هدایت خود و دیگران قدم بردارد. بنظر می رسد دغدغه ی عمیق مهرگان برای هدایت گری به سمت دین ، شاید بخاطر مهجور ماندن تعالیم اسلام و قرآن در بخش قابل توجهی از جامعه ی اطراف او بوده است؛ مسئله ای که خیلی او را رنج می داد. با این وجود، مهرگان به اذعان دوستان،اقوام و هم محله ای هایش، هیچ گاه باورها و اعتقاداتش را به دیگران؛ حتی اعضای خانواده اش تحمیل نمی کرد و در سلوک اجتماعی اش اهل مدارا و نرمش با دیگران بود. بیشتر کسانی که مهرگان را می شناختند در بیان خاطراتشان از او، به اتفاق ، از چهره ی آرام و همراه با لبخندش یاد کرده اند؛ خصوصیتی که از کودکی با خود داشت و در جوانی با محجوبیت خاصی همراه شده بود؛ از همان نوع که در همه ی شهدا سراغ داریم!
بسم الله
چند روز پیش اتفاقی تو کتابفروشی سوره ی مهر خیابان سمیه، متوجه رونمایی از این کتاب شدم. یک نسخه به امضای نویسنده ی محترم آقای حسین گلدوست گرفتم که مطالعه کنم ان شاالله. تو سایت انتشارات روایت فتح راجع به این کتاب ای طور نوشته اند:
«کتاب سرباز شهر ممنوعه»، مستند روایی خاطرات افسر گارد جاویدان نجات‌علی اسکندری توسط انتشارات روایت فتح به چاپ رسید.
این اثر، روایت کوشش و مبارزه‌ی یکی از مبارزان عرصه پرتلاطم نیم قرن اخیر است که میدان‌ها و صحنه‌های گوناگون زندگی و مبارزاتی متفاوتی را از سر گذرانده. مردی که از نزدیک شاهد فروپاشی و ضعف دستگاه اشرافیت و سلطنت بوده و پس از طلیعه‌ی انقلاب اسلامی چون سربازی وفادار و متعهد به پاسداری از کیان و امنیت ایران اسلامی پرداخته. او، روایتگر شجاعت و رشادت نیروهای مؤمن ارتشی است که با وجود همه‌ی توطئه‌ها و هجمه‌های منافقان و بدخواهان این مرز و بوم علیه سازمان نیروهای مسلح، دوش به دوش سپاه پاسداران و نیروهای مردمی در برابر ارتش متجاوز و سراپامسلح بعثی ایستادگی کردند و پرچم پر افتخار ایران اسلامی را بر بلندترین قله‌های افتخار و رشادت به اهتزاز درآوردند.
بسم الله
کتاب خواندنی "روایت و ذهن نویسا" را انتشارات سوره ی مهر از کورش علیانی با سر و شکل جدید، تجدید چاپ کرده است. پیشنهاد میکنم که حتما ببینیدش. اگر علاقه به موضوع " روایت" دارید نگاهش کنید...
بسم الله
از روزی که رفته ای همواره در دل و جان ما بوده ای
از قبیله ی مجنون بودی...
بسم الله
روی قبرم بنویسد حسینی بوده است
بنویسید ز یــاران خــمـینـی بـوده است
بنویسید که او جا مـانــده بود از قافله
سرپرست قافله ساقی عشقش بوده است
بنوسید حسین بن علی (ع)* او را خــریـد
زان سبب راس تنش چون او پر از خون بوده است
بنوسید زهــــرا (س) محسنی دیگر خرید..
زیــن سـبـب او سـید آل محمد بوده است
بنوسید کعبه نیست جز سنگ و کلوخ
بنویسید دلــش بیت*الحرامش بـوده است
نمیدانم کی این شعر رو گفته. چون خطا و بی وزنی تو شعر هست. اما نوشته ی سنگ قبر شهید محسن سیفی این شعر شده..
بهشت زهرا س قطعه 50 ردیف 36 شماره 25
خدایا توفیق از توست
بسم الله
از آن روزها که محسن سیفی بین ما بود، خیلی گذشته است. بیش از 22 سال. گذشت زمان غبار فراموشی روی خاطرات او کشیده است. اما ناامید نیستم و به فضل خدا همین گفته های پراکنده ی دوستان و خانواده ی او هم ، مایه های خوبی برای پرداختن و تدوین دارد. دوست دارم خودش هم به این حرکت عنایتی داشته باشد و دستی بگیرد.
خدایا توفیق از توست...
بسم الله
با خودم میگفتم شب ها نم نم کتاب جدید آقا نیمای اکبرخانی را بخوانم. اما یکی دو شبه تا نزدیک ته کتاب را تخت گاز خواندم. از بس پر کشش و جالب بود. اکبرخانی در کتاب قبلی اش " اثریا" نشان داده بود که ذهن جوال و فعال و خیال پرداز خوبی دارد. اینجا هم حسابی شرح و بسط داده داستانش را. کتاب به خاطر تعریض و کنایه هایش به نهادهای نظامی و امنیتی و حتی نیروی قدس سپاه در نوع خود جالب و جسورانه است و ارزش خواندن را دارد. کتاب احتمال زیاد جلد دویی هم دارد. بخوانیدش. ضرر نمیکنید. انتشارات کتابستان چاپش کرده.
بسم الله
شهید محسن سیفی در سال 1359 در تهران متولد شد. نوجوانی و جوانی او در منطقه ی خاص و پرآسیب شرق تهران(خاک سفید و تهرانپارس) سپری شد. محسن سیفی اساساً بچه ای شر و شلوغ و تر و فرز و چابک و به اصطلاح نیروی عملیاتی و اجرایی به حساب می آمد.عمده ی فعالیت های محسن، در هیئات شرق تهران و در چند پایگاه بسیج متمرکز بود. به خاطر روحیه جنگندگی و حس و حال هیاتی، همواره در جنب و جوش و فعالیت بود و حوادت و ماجراهای مختلف هم کم نداشت. ویژه گی بارز او در آن مقطع عشق و علاقه ی او به اهل بیت علیهم السلام و مجالس روضه، بویژه ارادت و عشق و شیدایی عجیب او به سیدالشهدا علیه‌السلام بوده. محسن سیفی با همین سیر و همین روحیه پیش میرفت تا اینکه محمد عبدی از مربیان تربیتی و بسیجی های فعال منطقه تهرانپارس که وزنه ای قابل توجه و شناخته شده بود ،در شهرستان ایرانشهر استان سیستان و بلوچستان به شهادت رسید. شهید عبدی بعنوان بسیجی و داوطلبانه با نیروی انتظامی استان سیستان و بلوچستان همکاری اطلاعاتی و عملیاتی داشت. شهادت او موجی در منطقه تهرانپارس و در میان انبوه دوستان و همرزمان و شاگردان او ایجاد کرد. همین مسأله منجر به حضور تعداد قابل توجهی از بسیجیان و هیاتی های شرق تهران در استان سیستان و بلوچستان شد. با حضور این افراد و با هدایت سردار شهید ناصر شبانی فرمانده وقت ناحیه انتظامی سیستان و بلوچستان، یگان هجرت تشکیل شد. وظیفه این یگان حضور در عملیات های تعقیب و گریز اشرار و سوداگران مواد مخدر بود. محسن سیفی هم از قافله جا نماند. شهید عبدی در بهمن ماه سال 1377 شهید شد. محسن بهمراه تعدادی از رفقا در اسفندماه همان سال راهی مشهد و سپس برای مشاهده ی مقتل شهید عبدی به زاهدان و ایرانشهر عزیمت می کنند. محسن تا خرداد سال 1378 که شهید می شود در استان می ماند وچندین بار هم به تهران بر میگردد. . به اذعان دوستان و همقطارانش، محسن سیفی با وجود اینکه جوانی شلوغ و متحرک و پر جنب و جوش بوده، در این مدت دچار تحولات روحی قابل توجهی می شود. کسی در جمع نسبتا شلوغِ یگان هجرت، احتمال شهادت محسن را نمی‌داده. اما این جوان 19 ساله ی در طی عملیاتی شهید می شود و در تهران کنار مزار شهید محمد عبدی، دفن میشود. زندگی کوتاه او، شلوغی ها، فعالیت های او در هیات و عشق عجیب او به اهل بیت علیهم السلام مخصوصا حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام و هجرت او به استان سیستان و بلوچستان و شهادت او در 19 سالگی و موضوع یگان هجرت و... سوژه ی قابل توجهی برای تحقیق و پژوهش هست که ان شالله بتوانم به آن بپردازم.
