سرشان را بالا نمی آوردند!

 

آن وقت ها که من نوجوان بودم؛ گاهی برخی از مربیان و بچه های پایگاه بسیج می آمدند دم خانه ی ما. تلفن نبود و پیگیری ها و احوال پرسی ها حضوری بود. چه حضور بابرکتی هم بود. مدت ها با بچه ها جلوی منزل و سکو و کنار جدولِ خیابان یا چمنی و ...می‌نشستیم و گپ بود و پیگیری کارها و برنامه ها. مادرم میگفت وقتی دوستانت می آیند در خانه و سراغت را میگیرند؛ اصلا به صورت من نگاه نمی کنند و همین طور سرشان پایین است! و این را تحسین میکرد مادرم. زن های آن موقع این وضع را نشانِ حیا و نجابت تلقی می‌کردند. خب ما هم کم و بیش از رفقا و بزرگترها یاد می‌گرفتیم. فکر کن الان با خانمی صحبت کنی و به او نگاه نکنی. لابد توهین به خودشان تلقی خواهند کرد! راستی الان بچه حزب اللهی ها و بسیجی ها و هیاتی ها و مربی ها و...پیدا می‌شوند که موقع مواجهه و صحبت با نامحرم و مادرِ متربی ها و...سرشان پایین باشد و اصلا نگاه نکنند؟