گریز از دریا

 

برجستگی استاد علی صفایی حائری برای من از آن جهت است که راجع به ذات دنیا روشن و ساده حرف می‌زند... مرحوم صفایی به گونه‌ای تجربیات و علل سرخوردگی و ناکامی‌های آدمی را بیان می‌کند که خواندن آن انسان را به مرور زندگی خودش می‌کشاند... چه روابط، دوستی‌ها، آرزوها و فانتزی‌هایی که انسان برای رسیدن به آن در ذهن خود می‌کارد و سرانجام بیشتر روشنِ آن می‌شود که صفایی رحمة‌الله‌علیه در زیر گفته است

 

[انسان تا در روشنى قرار نگیرد، خودش را نمى‌فهمد. نمى‌فهمد که چقدر است؛ اهدافى را هم که عمرى دنبالشان است و به‌خاطر آنها زندگى مى‌کند و مى‌میرد و به‌خاطر آنها خوشحال مى‌شود یا رنج مى‌برد، نمى‌فهمد. آدمى به چیزهایى دلخوش مى‌شود که فردا براى آنها بر سر خود مى‌زند. یادم نمى‌رود یک موقعى، شاید شش ماه دعا مى‌کردم تا به چیزى برسم، بعداً سال‌ها دعا مى‌کردم که از آن جدا شوم!... ما نمى‌خواهیم از چیزهایى که یک عمر دنبالشان دویدیم و جمعشان کردیم، جدا شویم. سوختن ما به‌خاطر تعلق ماست. این تعلق است که ما را مى‌سوزاند. اگر با این تعلق از دنیا برویم، چطور مى‌توانیم از آن فرار کنیم‌؟! فرار از افراد، ما را آرام و رها نمى‌کند؛ رهایى و راحتى ما در گرو این‌است‌که این تعلق، شکسته شده باشد.]

و در تصدیق نوشته بالا، چه خوش گفت #فاضل_نظری در کتاب وجود: در حسرت دریایی و می‌بینمت ای رود آن روز که چون موج ز دریا بگریزی

محمدیاسین کریمی

ما و پیامبر

 

ما و پیامبر کتابی از استاد پرورش

بعضی کتاب ها مثل ما و پیامبر که از طبع و بیانِ لطیف مرحوم پرورش برآمده؛ باور کنید ارزش دارد چندین بار مرورش کنی. چقدر این کتاب شیرین و درس آموز بود برایم. فصل فصلِ کتاب پُر از آیاتِ به جا و روایات و داستان های مناسب و شاهد مثال هایی از علامه طباطبایی و...بود. کتاب، یک جزوه ی کاربردیِ تربیتی برای مربیان است. توی مباحث اشارات مستقیمی به نوع ارتباط مربی و مربا( تعبیر استاد پرورش) شده است که چاره ی خیلی از ناکامی های فرهنگی ماست. یک وجهِ شیرینِ کتاب، یادکردِ فراوان از امیرالمومنین علی علیه‌السلام است که در کنار اوصاف و وصایا و احادیث و سیره ی حضرت رسول‌ روحی فداه؛ سنگینی و ارزش مباحث را دوبرابر کرده. اشعار به جا از مثنوی و خاطرات تکان دهنده از علماء، خواننده ی کتاب را چندین و چند قدم جلو می‌برد.

من مطمئنم هر کس چنین کتابی را دست بگیرد؛ نسبت به رسول و علی علیهماالسلام، عاشق تر و شیفته تر می‌شود. استاد علی اکبر پرورش، بیانی شیرین و کلامی نافذ و دغدغه‌های والایی در این کتاب دارد. رضوان خدا بر آن معلم بزرگ و آگاه. ایشان را باید از پیام تسلیت رهبر انقلاب در پیِ ارتحالش شناخت.

کتاب ما و پیامبر به عقیده ی منِ کمترین، یکی از ارزشمندترین منشورات انتشارات شهید کاظمی است و البته از ایشان چند جلد دیگر هم چاپ شده که یقینا خواندنی اند.

کاش می شد ...

 

سالهای گذشته بیشتر نامش را سرچ میکردم و دوست داشتم از او خیلی عکس و مطلب پیدا شود ولی شوربختانه این اتفاق تا به امروز نیفتاده و این شهید هم رفته در خیل شهیدان گمنام! حالا چرا من از شهید محمد عبدی دم میزنم؟ چون او در ایام حیات ظاهری اش خیلی دلش برای بچه های مردم میسوخت. و این کیمیایی است که در کمتر کسی بود و الان هم در کمتر کسی پیدا میشود که از جان و از بن دندان پی کار بچه های مردم و جماعت نوجوان باشد. یادش غالبا با من است و دوست ندارم که فراموشش کنم. کاش میشد و کاش بشود که نام او بیشتر برده شود. نام شهید محمد عبدی.

وای از حقارت

 

حقارت خیلی چیزِ بد و چندش آوری است. وقتی درونت یک قوه ای نباشد؛ از سرِ حقارت باید غش کنی سمت این و آن و گداییِ محبت و توجه کنی! آویزانِ دیگران بودن عموما از سرِ حقارت نفس است.

در بُعد کلانش هم عده ای از سرِ ضعف و ذلت، موس موس اروپا و آمریکا را میکنند و بعضی ها هم خودشان را به ریش روسیه و چین می‌بندد تا سرپا بایستند و دوام بیاورند.

از سرِ حقارت دیگران را جلبِ به خودمان نکنیم. توی فرهنگ هم همین است و خودتان بهتر از من بلدید!

راهی به مجنون

این کتاب خیلی برایم شیرین و درس آموز بود. کتاب کوتاه بود. صد صفحه. راجع به شهید سیدعباس جولایی. آن بزرگوار ۴ مسئولیت همزمان و سنگین در سپاه و ایام جنگ داشته و عجیب اینکه همه را باهم جلو می‌برده! سیدعباس از بچه های ناب اصفهان بوده. لهجه ی اصفهانی، صفحات کتاب را شیرین کرده. جایی حین کار به صورت سربازی سیلی می‌زند. فردایش کل جمع را به خط می‌کند و در جمع عذرخواهی می‌کند از طرف. اما دیگر لباس سپاه نمی پوشد، چون....

چرا کتاب برایم شیرین بود؟ چون بی پرده از پُرخوری ها و شوخی ها و لات بازی های سیدعباس در کتاب یاد شده بود. با همه ی اینها به نظرم رمز شهادت او دو چیز بود. اول پُرکاری و دوم دل بریدن از سه فرزندش.

تعلقات خیلی چیز عجیب و چسبنده ای است که آن دمِ رفتن، زور خودش را نمایان می‌کند.

خدایا ما را هم ببر...

گپ و گفت با حاج محمود تاری

 

بخش دوم گفتگویم با حاج محمود تاری پیرغلام اباعبدالله الحسین علیه السلام در خبرگزاری مهر را ببینید

 

 mehrnews.com/x39qRc

مصرف و مصرف

بهشت را هر وقت زیادی مصرف کنی جهنم می‌شود! آن قدر حاج قاسم را این ور و آن ور مصرف کردند که نگو! حالا هم نوبت به مصرف " ایران" رسیده. آن قدر مصرف کنید تا الغاء شود، به جای ابقاء. امان از مصرف بی رویه...

و کسی نمی داند در کدام زمین می میرد

کتابی فوق العاده خواندنی که از خواندنش ضرر نمی‌کنید. جستارهایی محکم و آموزنده از سفرهای یک خانمِ کوله گرد. حالا شاید یک وقتی همین نزدیکی ها، چند خطی مفصل راجع بهش نوشتم اما همین را بگویم که من و ما از چیپیدن و تمرگیدن در یک جاست که این طور لمس و لوس شده ایم. سفر است که می‌سازد. هجرت است که آدم می‌کند.

تا شهادت هست

 

راستش فکر نمیکردم بهشت زهرا سلام‌الله‌علیها این طور رونق بگیرد که شب های جمعه اش جای سوزن انداختن نداشته باشد. اواخر دهه ی هفتاد و اوایل هشتاد که بهشت زهرا سلام‌الله‌علیها پاتوق مان بود؛ اوجِ کار پنجشنبه ها بود که مادران شهدای جنگ بودند و عده ای مثل ماها و شستن قبور شهدا با شلنگ های بلند. یک سالن دعای ندبه و یک فروشگاه فروش عکس شهدا و دیگر چیز خاصی نبود. قطعه ی ۵۰ هم نیمه لخت بود! فضای غالب فضای شهدای جنگ و ارادت به آنها و شهید پلارک و قطعه ی سرداران و... بود و حتی بسیاری اوقات از غروب پنجشنبه، درهای ورودی بسته می‌شد و خبری از پاتوق های شبانه نبود! من از بهترین اوقات عمرم همان بهشت زهرا رفتن ها با موتور از تهرانپارس بود که هنوز هم ملکوتش در شامه ام مانده!

اما کجا ورق برگشت؟ بعد از داستان دفاع از حرم و جنگ سوریه و عراق. یکهو بهشت زهرا سلام‌الله‌علیها جان گرفت و قطعه ۵۰ کامل شد و شهدای بعد از جنگ افتادند سرِ زبان ها و بعد هم شهدای جدیدِ جنگ ۱۲ روزه و شهید باقری و حاجی زاده و... مزار شهید سجادزبرجدی!

این ها همه از آن کارخانه ی آدم سازی انقلاب، آب می‌خورد! مادامی که شهادت هست؛ این نهضت هست. حالا شکل و شمایل بهشت زهرای تهران به اقتضای شهادت های جدید و اقبال مردم؛ سروشکل دیگری شده و شب های جمعه اش دیدنی و خواستنی شده.

آیا برای ما هم آنجا جایی مقدر شده؟ کاش در همان قطعه ی ۵۰ باشد. قُرب دوستانمان...

با یاد شانه های تو

 

توی روزگاری که به هر دلیلی روحمان سنگین و کدر شده؛ شعر به تلطیف روح و ضمیرمان کمک می‌کند. اشعار آقای طریقی هم خواندنی و عاشقانه است. این مجموعه را نشر نیماژ منتشر کرده. غزلیات خوبی داشت.