امیر کاروان...

صبا گو آن امیر کاروان را

مراعاتی کند این خسته جان را

ره دور است و باریک است و تاریک

به دوشم میکشم بار گران را

یا غیورا......

آن تخم هایی که کاشتیم...

یقین دارم که این آلودگی ها و مریضی های ما کار دستمان خواهد داد. آن بی احتیاطی هایی که کردیم و آن تخم هایی که با معاونت شیطان در دلمان کاشتیم، حالا جوجه هایی شده اند سرکش، بلکه اژدهایی شده اند مهیب که حیثیت و شرافت ما را دارند نوش جان میکنند...

خراب کردیم!

به حرف نابلدها دل سپردیم و زمین خوردیم...

این طور نیست؟