کدام یک بهتر است؟

 

اینکه خودت را بچسبانی به آدم های نسبتا مطرح و بخواهی سِلفی بگیری و بعدها پُزش را بدهی یا پروفش کنی و... یا اینکه خودت را حفظ کنی و آدمِ سنگین و رنگینی باشی؟ جهان ذهنی آدم که بزرگ شود و روح و جانِ آدم که وسعت پیدا کند؛ پدیده هایی که قبلا برایت هیولا بود؛ رنگ می‌بازد و تمام می‌شود.

چند روزی در اجلاس مشهد؛ کلی شاعر و مداح مطرح کنارم بودند. برایم عادی بود اما خدا می‌داند که از دیدن یکی از رفقای قدیم در حرم، بقدری خوشحال شدم که قابل مقایسه با همجواری با مطرح ها نبود! اعتراف میکنم قبلا توی ذهنم گشتنِ با بزرگان، یک پروژه ی مهم بود. ولی تا تهش که رفتم؛ دیدم اگر دقایقی با رفیقِ جانی بگذرانی و چند کلامی با دانش آموز یا دانشجویی که از تو سوالی پرسیده؛ صرف کنی؛ ارزشِ والاتری دارد!

اینها هم با تجربه به دست می آید و پذیرفتنش زورکی نیست. شما هم برو تا تهش تا به حرف من پی ببری که با پریدن با بزرگان، بزرگ نمی‌شوی!