کتاب دستت باشد!

همسر شهید غلامعلی رشید: وقتی ازدواج کردیم همسرم به من گفت: دوست ندارم وقتی به خانه می آیم شمارا در آشپزخانه ببینم، دوست دارم وقتی می آیم کتاب دست شما باشد.

جملات روزهای آخر محمد عبدی

 

 

به قلبش اشاره کرد

یک مجموعه ی کوتاه ادبی راجع به بانوی پُرفضیلت اسلام، حامی رسول خدا حضرت خدیجه ی کبری سلام الله علیها که می‌تواند مورد مناسبی برای مطالعه‌ در همین ایام فاطمیه باشد و بویژه برای نوجوانان، جزوه ای مغتنم و آموختنی است. شرح حال آشنایی و وصلت و حمایت تا رحلت بانوی اسلام از زبان خودشان و خطاب به دختر گرامی شان زهرای مرضیه سلام الله علیها، در شب های شعب ابی طالب بیان و مرور شده است. کتاب هرچه باشد؛ سرشار از عظمت پیامبر و علی و خدیجه و فاطمه علیهم السلام است و حال و هوای خوب و ساخت و پاختِ ادبیِ روانی دارد. احساس می‌کنم مطالعه چنین متن دلکشی، بویژه در کامِ نوجوان جماعت؛ حلوای شیرینی باشد. خودِ متن را هم به جهت روانی و سادگی و دوری از بازی های ادبی، نوعی آموزشِ روایت نویسی از وقایع تاریخی یافتم. بویژه که به متن وقایع تاریخی و اتقانِ روایت ها وفادار مانده است.

پیری زودرس یا بزرگسالی زودرس؟

 

فکر میکنم گریزی از پیری زودرس نداریم. درد و دغدغه و گرفتاری های زندگی طوری هست که کمی زودتر از موعد پیرت کند و از طراوت بیندازدت! جوان پیری، کمی شایع شده است کم و بیش! اما آن بزرگسالیِ زودرس که جنگ و جبهه برای جوان ها و حزب الله و مقاومت و غزه برای نسل خود و خیلِ جوانانشان؛ ساختند، آن چیز باارزش و موردِ مهمی برای مطالعه‌ و جامعه شناسی است. به قول حاج سعید قاسمی که می‌گفت از بابای احمد متوسلیان پرسیدم: حاجی فرمولِ بچه شیر درست کردن چیه؟ برآمدن و قدکشیدن و بزرگسالیِ زودتر از موعد توی شهر و کلاس پیدا نمی‌شود چندان! توی وسطِ وسطِ معرکه و جنگ و یک سری آوارگی هاست! آنی که می‌خواهد زودتر بزرگ شود؛ باید جنگی بار بیاید! جنم و جگر فراهم کند... مع الاسف البته یک عده هم توی شهر به نوعی زودرس می‌شوند! با دودی و دمی و کامی و بغلی و... این اسمش بلوغِ زودرس باشد بهتر است تا بزرگسالیِ زودرس! خیلی از بچه مچه های دور و بر ما، توهم بزرگی دارند ولی بیشتر حمام لازمند!

بیست تا سی عجیب

 

بیست تا سی سالگی خیلی عجیب و جالب است! یکی ازدواج کرده و‌ بچه هم دارد اما یکی حتی رابطه عاطفی را هم تجربه نکرده است. یکی کارِ خودش را راه انداخته، یکی هنوز دارد میرود مصاحبه ی گزینش! یکی تا مقطع دکتری خوانده، یکی هنوز پشت کنکور مانده! یکی مستقل زندگی میکند، یکی هنوز باید ۸ شب برگردد خانه! یکی مهاجرت کرده، یکی حتی سفر مجردی هم نمی‌تواند برود! یکی پست و مسئولیت گرفته، آن یکی عرضه ی اداره ی یک حلقه ی دانش‌ آموزی را ندارد! یکی شهید شده و آن یکی مانده که مانده! و ده ها مثال دیگر... عمده ی حیرت و درجازدگیِ رفقا هم توی همین سن و موفقیت و ریل گذاریِ آینده هم توی همین دهه است. به رفقا گاهی از تجربیاتم می‌گویم. ولی گوش سنگینی دارند. دوست دارند خودشان تجربه کنند و خودشان با دست خودشان، نقشه ی بیچارگی و بی آیندگی شان را بکشند!

رساله عملیه کتابخواران

اگر دوست داشتید؛ یادداشتم بر کتاب آداب کتابخواری را در روزنامه جام جمِ بخوانید

 

روزنامه جام جم |

رساله عملیه کتاب‌خواران     https://jamejamdaily.ir/Newspaper/item/274895

 

 

 

«آداب کتاب‌خواری» را احسان رضایی درآورده است. روایت‌هایی که مال و مختص جماعت کتاب‌خوان که نه بلکه کتاب‌خوار است. کتاب‌خواری مرتبه‌ای والاتر از کتاب خواندن است که شاید نوعی جنون و شیدایی به کتاب باشد.

کتابخواران همان جماعت هستند که حتی بوی نوی کتاب تازه از زیر چاپ درآمده، آنها را مست و از خود بی‌خود می‌کند. کتاب‌خوارها خواب‌شان کتاب؛ خورشان کتاب و حیات و هستی وبودشان کتاب است. برای این جماعت نادر؛احسان رضایی تحفه ارزشمندی دست و پا کرده است. لذا باید تاکید کرد روایت‌های این کتاب برای تازه‌کارها و دور و بعیدها از کتاب و کلمه و نوشتن؛ قدری غریب و نچسب باشد. آداب کتاب‌خواری را در وهله اول دیوانه‌ها و خوره کتاب‌ها باید دست بگیرند.از محتوا و فصل و ابواب‌های آن‌که بگذریم؛ رضایی و شخصیت و کودکی ودانشجویی و کار مطبوعاتی‌اش و قلمش و طرز نگاهش به مسأله؛ خودش یک کارگاه کامل و درست و درمان برای نویسندگی و روایت و خاطره‌گویی است. کلمات رضایی با چفت و بست خوب و پرهیز از آب‌بستن و تکرار مکررات؛ به تنهایی وجه امتیاز و تمایز کتاب از نظائر آن در این حوزه است. کم و بیش کتاب‌هایی در حوزه کتاب‌خوانی داریم اما کار احسان‌خان، کار ویژه و کاملی است و یک‌سر و گردن بالاتر از بقیه کتاب‌های این تیپی!
نویسنده با اشراف خوبی که به جوانب کار و جهان بزرگ کتاب و کتاب‌خوانی و نشر و فروش و حواشی آن داشته؛ تقریبا بیشتر جنبه‌ها، ملاحظات، دغدغه‌ها و مسائل مربوط به کتاب و کتاب‌خوانی را آورده و احصاء کرده. من تلاش کردم که سرفصل مغفول و فراموش‌شده‌ای را لابه‌لای مباحث کتاب بچپانم اما انصافا این است که دنبال زیر بغل مار نگردم و به ۳۰ فصل کتاب که هرکدام عناوین خلاقانه به خود گرفته‌اند، اکتفا کنم. اما اگر بخواهم یکی دو سه پیشنهاد کوچولو به نویسنده کار درست‌مان بکنم؛ پیشنهاد می‌دادم که راجع به این‌که چرا عده‌ای ــ که شوربختانه کم هم نیستند ــ کتاب نمی‌خوانند و همچنین درباره این‌که چرا نباید زیاد کتاب بخوانیم که پُرخوری اگر درد معده بیاورد؛ پُرخوانی و زیاده‌خواری کتاب هم؛ امتلای ذهنی به بار می‌آورد و گاهی سدّ راه تفکر می‌شود و همچنین فیس و افاده و تکبری که برخی کتاب‌خوان‌ها دارند هم، چند خطی می‌نوشتم!
هرکس که کتاب را از نظر بگذراند؛ جواب عموم سؤالات رایج در حوزه کتاب‌خوانی را پیدا خواهد کرد و حتی ممکن است با یک فصل آن کاملا همذات‌پنداری کرده و آن فصل را از زبان و نگاه خودش تلقی کند. مثلا برای خود من که تعداد قابل‌توجهی کتاب برای خودم جمع کرده‌ام (‌البته هنوز به مقام کتاب‌خواری نائل نشده‌ام!) آن بخشی که چرا باید کتاب‌های‌مان را امانت ندهیم خیلی پسندیدم و یاد  سادگی خودم افتادم که کتاب‌های نازنینم را امانت دادم به این و آن و پسش ندادند که ندادند! مقادیر زیادی فحش نثارشان! 
 این کتاب فتح‌باب مناسبی است تا کتاب‌خوارها و کتاب‌خوان‌ها مباحثش را دستمایه گفت‌و‌گوهای خودشان قرار دهند و آن را بسط و توسعه بدهند! حیف است این کتاب تبلیغ و ترویج نشود و در دایره عاشقان کتاب محصور بماند. 
جا دارد هم از انتشارات جام‌‌جم تشکر کرد و هم احسان رضایی را بابت این رساله مغتنم ستود و ستایش کرد. آقای رضایی دم و قلم شما گرم!

این صدف مروارید ندارد

 

کتاب ها می‌توانند آدم را آدم کنند اگر دل بدهی و در دنیایش غرق شوی. این کتاب هم از آن دست کتاب های خواندنی است. خاطرات اسماعیل ابراهیمی از کوچه پس کوچه های نظام آباد تا خیابان های وین. اینجاست که میفهمی امام خمینی با جوان ها چه کرد و دم مسیحایی آن پیرمرد؛ چطور جان و دل بچه ها را عوض کرد. کتابی که در صفحاتش هم خنده و گریه قاطی است و دردهایی تویش دارد که فوق فهم و طاقت ماست. ان شاالله شما هم توی هفته ی کتاب و کتاب خوانی؛ یک کتابی را دست بگیرید.

تاریک ماه

 

بعضی کتاب ها و برخی رمان ها آنچنان به جان آدم می‌نشیند که دوست دارد دوسه باری دست بگیردش. تاریک ماه را منصور علیمرادی که ظاهرا مالِ جنوب کرمان است نوشته. رمانی جذاب و خواندنی که دوسه شبه تمامش کردم و دل کندم. آدمی نیستم که چندان تحت تاثیر شخصیت های خیالی قرار بگیرم؛ اما دوست دارم جای یاغیِ داستان باشم و چندی آواره ی کوه و بیابان شوم. داستان، داستانِ "میرجان" جوان بلوچی است که با حادثه ای، بیابانی و یاغی و اسلحه بدست می‌شود. آوارگی و دلدادگی دو یارِ همپای بلوچ می‌شوند در اقلیم خشن اما شگفت کرمان و سیستان و بلوچستان. طبیعتی سوزان و ناهموار و بی پایان. داستان او که در عشق و دلدادگی، با شوربختیِ تمام، هربار ناکام می ماند و تصویر مردان و زنان بلوچ از چادرنشین و شتربان تا شرور و قاچاقچی و گویش و کلمات کرمانی و بلوچی و سیستانی و... شیرینی کتاب را دو چندان کرده. برای خودِ من هم شخصیت های داستان و هم طبیعتی که از آن سرزمین دوست داشتنی تصویر شده؛ برجسته بود. سیستان و بلوچستان را از دیرباز از آن روزی که دوستانمان در ایرانشهر و زاهدان با اشرار می‌جنگیدند و از روزی که عبدی و سیفی در ایرانشهر و بزمان و چاه شور و دلگان و سمسور و ارزنتاک تردد می‌کردند تا شهید شدند؛ دوست دارم.

با دکتر سعید نسیمی

 

بخش اول گفت و شنود من با دکتر سعید نسیمی که از مداحان پخته و باسوادِ دم و دستگاه اهل بیت علیهم السلام است را اگر دوست داشتید در صفحه ی دین و اندیشه ی خبرگزاری مهر، ببینید

 

http://mehrnews.com/x39xCj

شهید کاظم عاملو

 

اسم این کتابچه ی کوچک و جمع و جور همین است. به نام خودِ شهید. شهید جوانی از سمنان با کرامت ها و پیشگویی های خاص و درست. او شب ها در سنگر وقت خواب به خلسه می‌رفته و با شهدا حرف میزده و خبرهایی میگرفته و حتی دوستانش با رضایت خودش متن حرفهایش را مکتوب کرده اند و نوارش را هم پُر کرده اند. جوانی نورانی، اهل سحر و گریه، با تقوا و از خانواده ای حلال خور از جنوب سمنان که خودِ من در راستی و درستی کرامات و خلسه و پیشگویی های او شک ندارم. منتهی شک دارم که این ها را همین طور لُخت و بی مقدمه به مخاطب برسانیم؟ همه ی مخاطبان که چنین فازی ندارند و عُموم هم که سخت پذیر و دیر باورند. بیم دارم که خراب کنیم کار را و گنجینه ی خاطرات شهدا را دم دستی و بی ارزش کنیم... حالا از اینها گذشته، مدتی عکس شهید را گذاشته ام جلوی چشمم. اهل بیت علیهم السلام برای اینکه کاظم شهید شود به او توصیه ای کرده بودند که خیلی به وضع و حالِ من نزدیک است...