این روزها هیچ کاری کوچک نیست

این روزها هیچ کاری کوچک نیست! آدم‌های توانمند بسیاری را می‌شناسم که به دلیل روحیه‌ی #کمال_گرایی عمری را به مُعطّلی گذرانده‌اند. آنان دست به هر کاری که بردند، نتیجه‌ را مقایسه کردند با نمونه‌ی برتر آن و ناامید شدند. لذا زمانی نگذشت که دست از تلاش کشیدند و شدند حسرت‌بَر! غرض این‌که این روزها می‌بینم خیلی‌ها که احساس می‌کنند باید حرکتی انجام بدهند، به دلیل همین کمال‌گرایی افراطی نمی‌توانند قدم از قدم بردارند. تصور آنان این است که یا کاری نکنیم، یا که باید کارستان باشد! ضروری است به این گروه از هم‌وطنان تذکر داد که آنچه در ذهن دارید، به‌دست نیامدنی است در این زمان کوتاه. پس بیایید برای غلبه بر این روحیه، دست به #کارهای_کوچک_و_خُرد بِبَرید؛ حتی کارهای بسیار کوچک و بسیار خُرد! (و البته که در شرایط حاضر هیچ‌کاری خُرد و ناچیز نیست!) فداکاری فقط بذل جان نبوده و نیست. حتی بخشیدن یک صندلی در مترو به شخصی کم‌توان، می‌تواند احوال جمعی کوچک را مُتحوّل کند! و بعد اگر دنبال کنیم این جمع خوشحال را از مترو تا خیابان و کوچه و خانه، خواهیم دید که چه معجزه‌ای شده! پ.ن: چند روز پیش به دوستی گفتم این گل‌های پراکنده را ببین در این دشت؛ هر یک قُوت یک جاندار است! و مجموع این گل‌ها و آن جانداران، #حیات جاری در این دشت را شکل می‌دهند.

 

علی اصغر عزتی پاک

گردش نسلی سپاه

 

در خبرها آمده بود: سردار مجید خادمی فرمانده سازمان اطلاعات سپاه پاسداران شد.

بببینید سپاه یک نهاد جالب و عجیب و در عین حال افتخارآفرین است در نوع خود... ذخیره دارد برای روز مبادا. انگار تیم الف و ب و حتی ج داشته باشد! در خبرها خواندم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تا ده رده فرماندهی در سطوح بالا در نظر گرفته است. این کم مطلبی نیست. اما مجموعه های فرهنگی و تربیتی و هیئات چی؟ آنها در خیلی موارد؛ قائم بر فرد و تک محور هستند. راس مجموعه نباشد؛ تنه و بدنه ی مجموعه هم دچار ریزش و تزلزل می‌شود. گردش نسلی و تربیت جایگزین؛ مشکل حادّ مجموعه های فرهنگی است. آیا ما برای همین یکی دو سالِ بعد؛ جایگزینی برای سخنران و مداح و مربی مجموعه ها داریم یا نه؟ افراد نیمکت نشینمان را چیده ایم؟

کاش از سپاه یاد بگیریم!

خداحافظ آقای سپر

سرنوشت آدم‌ها یک کتاب عجیب و خواندنی است. کسی چه می‌داند کجا و روی کدام خاک خونش می‌ریزد و تنش به خاک می افتد؟ عمری سپرِ بلای سیدحسن در لبنان باشی و عاقبت بدون او، در خاک ایران بهمراه پسرت شهید شوی! آن هم بدست پلیدترین های عالَم که صهیونیست‌ها باشند!

شهادتت مبارک ابوعلی

بیفتیم توش بهتره!

 

بچه که بودم دعوایی بودم. با هم سن و سال‌های خودم دائما گلاویز. از گنده ها میترسیدم. اما یک بار دو بار که دلم را به دریا زدم و با بزرگتر از خودم زد و خورد کردم؛ تمام شد. ترسم ریخت! دیدم ته ماجرا همین حد است.

نوجوان بودم و خیلی خجالتی و کم حرف! باورتان میشود؟ آب می‌شدم در جمع. یکی دو بار که در جلسات حرف زدم و آب دهان قورت دادم و رنگ عوض کردم؛ همه چیز تمام شد. حالا در میان جمع و جمعیت اگر زیاده روی در صحبت نکنم هنر کرده ام!

صل داستان هم همین است. فرموده اند خودت را بینداز داخل آنچه ازش می‌ترسی. یکبار که به آب بزنی و چند قلپ آب هم بخوری؛ دیگر ترست ریخته! ب

گذار آمریکا بیاید. بگذار گلاویز شویم. می‌زند و می‌خوریم و میزنیم و می‌خورد.

بگذار آن گزینه ی نهایی روی میز؛ یک بار برای همیشه تمام شود.

بگذار با تمام ایمان و اعتقاد و حیثییت و زورمان را با این گنده لاتِ مدعی دربیفتیم تا بفهمیم که هیچ پُخی نیست!

بفهمیم که ابرقدرت خداست.

بگذار بگذریم از آن ترسِ موهومِ درافتادن با آمریکا.

به خدا که این جنگ و بزرگتر از این جنگ، عینِ نعمت است. نمی‌بینی که همین حالا هم یک عده زیرِ سایه ی جنگ دارند حسابی قد میکشند؟

 

بگذار آمریکا بیاید.

بگذار با او گلاویز شویم. ب

گذار نترسیم.

بگذار مردانه بایستیم جمجمه مان را به خدا بسپاریم.

بگذار شهید شویم.

کتاب کهکشان نیستی

در این روزهای جنگی، کتاب بخوانیم یا نه؟ کارهایمان را دنبال کنیم یا محو اخبار جنگ شویم؟ بهرحال کهکشان نیستی را که قبل از جنگ دست گرفته بودم، تمام کردم. کتاب مفصلی راجع به احوالاتِ کوهِ توحید و قله ی سلوک عرفانی، آیت الله سیدعلی قاضی طباطبایی. کتابی داستانی و شیرین و پر از درس های کمیابِ معنوی و سلوکی و عرفانی. کتابی لازم و واجب برای هرکس که می‌خواهد راهی بسوی عالم بالا پیدا کند.