خودمونی راجع به این روزا

شاید شما هم با دیدن اخبار لبنان و فلسطین و این شهادت ها و هاریِ اسرائیل و...از زندگیِ خودتون بدتون بیاد و دنبال این باشید که مثلا کاری کنید و به لبنان برید و... یا دائم اخبار تحولات رو پیگیر باشید و توییت بزنید که چرا ایران تو پاسخ ترور هنیه تردید و تعلل میکنه و بابا چرا دهن این اسرائیل رو سرویس نمی‌کنید و با یه عده نیمچه تحلیلگر خلاصه همنوا بشین تو کوبیدن و غرزدن سرِ فرماندهان و.... شاید این حس و حال خوب باشه. که البته درد و دغدغه و دلسوزی بسیار کار خوبیه. اما باور کنیم که بهترین مبارزه عمل به تکالیفِ خودمونه. زیر بار مسئولیت های فرهنگی و اجتماعی رفتن، کارها رو درست و مردونه انجام دادن، تلاش تو اونچه که خدا به عهده مون گذاشته بهترین کاره. آقا فرمودند بهترینِ مبارزه با آمریکا، خدمت به مردمه. لذا کارها رو تعطیل نکنیم. من باندازه ای که اینجا کارم رو درست و دقیق و مخلصانه انجام بدم، در واقع دارم با اسرائیل میجنگم. مگه قراره تو مبارزه همه ی کارها یک شکل و یکسان باشه؟ لذا جوگیری و گوشه گیری جالب نیست. هم دعای زیاد کنیم برای مجاهدین و بچه های مقاومت و مردم غزه و هم کارها و مسئولیت های خودمون رو سامون بدیم ان شاالله

مسئولیت اجتماعی

بسیاری از مسائل ریز و درشت این روزها _مثل همه ی ایام_ به ما هجوم آورده. اظهار نظر هم کار راحتی نیست. تحلیل، هم داده های محکم می‌خواهد. من فقط یک مساله را با عقل ناقص خودم، اندکی (شاید هم بسیار) راهگشا میبینم و آن هم اینکه هر کدام از ما به #مسئولیت_اجتماعی خودمان، به خوبی عمل کنیم. حرف اینجاست که سنگر و تکلیف خودمان را رها کرده ایم و چسبیده ایم به خبرها و تحلیل ها. یقه ی خودمان را بچسبیم. راستش من اوضاع مملکت را گل و بلبل نمیبینم. اما درب و داغون و رو به سقوط هم نمیبینم. دارند دستگاه محاسباتی ما را به هم می‌زنند.