بازی با افکار ایرانیان

بیژن عبدالکریمی استاد فلسفه: بسیار جالب است، افکار عمومی در ایران را به سمتی هدایت میکنند که مردم روسری از سر بردارند و علیه حکومت دینی بایستند.

همان ها در سوریه افکار عمومی را به سمت گرایش به ریش‌های بلند سلفی هدایت میکنند تا علیه حکومت سکولار بجنگند و یک حکومت سلفی با قوانین اسلامی و سفت و سخت بیاورند.

بیاید کمی خودمان را از فریب‌های بزرگ رهایی بدهیم، بشار از آل سعود دیکتاتورتر است یا از آل خلیفه؟ آزادی های سیاسی و اجتماعی اش از عربستان سعودی کمتر است؟ هرآنچه غرب کوشید تا بن سلمان در عربستان اجرا کند، سالها قبل در سوریه وجود داشت، نه دین اجباری بود، نه حجاب. مشروب هم سرو میشد، که البته اکنون اعضای تحریر الشام در حال حمله به فروشگاه های مشروبات الکلی هستند در حلب و باقی شهرهای در دستشان. بین دختر و پسر هم دیوار نبود و...

بروید فیلم های سوریه که قبل 2010 در یوتیوب بارگذاری شده اند را ببینید، کشوری زیبا، توریستی، فعال و پویا، که کنسرت های خارجی که الان در عربستان مد شده، در آنجا برگزار میشد... هیچ شباهتی به کشورهای عربی دیگر نداشت، از همه هم سکولارتر بود اما اما و اما، برای اسرائیل یک تهدید بود و غرب این را نمی پذیرد.

بحث نه بر سر دین شماست، نه دیکتاتور بودن یا نبودن حکومت شما و نه حتی سکولار یا مذهبی بودن آن... هر کدام از اینها به مقتضای نیاز آنها میتواند برای ما مردم این منطقه زیبا یا زشت جلوه کند.

ما مردم خاورمیانه کی میخواهیم به خود بیاییم و دست از بازیچه سیاست‌های غرب و شرق شدن برداریم، خدا میداند. هر روز سازی میزنند و ما هم به هر سازشان آن گونه که می خواهند می رقصیم

رسانه باید صدای مردم باشد

بسم الله

این مطلب را خیلی وقت پیش در سایت رسانه انقلاب نوشته م.

زلزله تهران و البرز، سوای اینکه تلنگری الهی بود برای اینکه به خود بیاییم و حواسمان را جمع کنیم و خدا و مرگ و معاد را در نظر آوریم، بار دیگر اهمیت حضور رسانه برای مدیریت امور را وسط کشید. در چنین شرایطی که بحران و اضطرار و سردرگمی در پهنه عظیم و قابل توجهی رخ می‌دهد، رسانه اگر نقش خود را خوب ایفاء کند و روایت‌گر دقیق و واقعی ماجرا باشد، تدبیر امور، مسیر بهتر و سهل‌تری پیدا می‌کند. توضیح اینکه که رسانه ما _مثلا صداوسیما و منابع رسمی و حاکمیتی_ در این گونه بحران‌ها ترجیح می‌دهند در ابتدا و مطابق معمول، به سراغ مسئولین امر بروند.
حال اینکه مسئولین نوعا محافظه کارند، مصلحت‌گرا هستند، ادبیات رسانه‌ای ندارند، خبر را نمی‌فهمند، مدیریت روانی را متوجه نیستند و فقط به این می‌اندیشند که اوضاع را خوب و عادی و کنترل شده و تحت مدیریتشان نشان دهند. آن ها معمولا “اصل واقع” را نمی‌گویند. به عمق فاجعه اشاره دقیق ندارند. تعدد عوامل دخیل در مدیریت حادثه و تنوع “روایتگران رسمی”، روایت‌های خبری را چند پاره و مختلف می‌کند و گاها از دل همین اظهارات، تناقضاتی رخ می‌دهد. مسئولین چیزی می‌گویند و کارشناسان چیزی دیگر و مردم و شاهدان عینی حاضر در صحنه چیزی دگرتر! و در این میانه آن چه ذبح می‌شود و اعتبارش را از دست می‌دهد همین رسانه است. این جاست که مردم طالب آن رسانه‌ای هستند که آنچه آنها به عینه می‌بینند را انعکاس دهد نه آنچه که مسپولین “صلاح” می‌دانند بگویند!
به نظر من اشتباه رسانه این جاست که به سراغ خود مردم آنچنان که باید نمی‌رود و ترجیح می‌دهد که حادثه را از زاویه فهم و نگاه فرد مسئول انعکاس دهد. حال اینکه مردم قطعا روایت‌گران صادقی هستند و محافظه کاری بلد نیستند.
رسانه باید صدای مردم باشد. پژواکی از دردها و زجرهای آنان. آیینه آن‌ها باشد. اگر این اتفاق افتاد، آن وقت تلویزیون ما و شبکه خبر ما و بخش‌های خبری ما می‌شوند محل اعتماد و کسب خبر موثق. اما این رویه را صداوسیما خودش ایجاد کرده و نتیجه‌اش هم همین است که مردم به فضای مجازی عنایت بیشتری دارند تا تلویزیون. حداقل، خوب است که تلویزیون ما در این گونه قضایا، اگر می‌خواهد با مسئولین صحبت کند مثل داستان پلاسکو، اکتفا به یک منبع و چهره خبری موثق کند. در حادثه پلاسکو سخنگوی آتش نشانی شده بود منبع اصلی و چهره برتر اطلاع رسانی در خصوص کم و کیف داستان.