روز پاسداشت عنایت

 

امروز روز پاسداشت عنایت است. با رفقا قرار گذاشته ایم تا به عشق و بهانه ی این جانباز عزیز دور هم جمع شویم و تکریمی رفاقتی برپا کنیم. توی فرهنگسرای بهمن و ساختمان صدرپلاس. بیشتر زحمت هم روی دوش ناصر فرجی است اگر چه ایده ی کار از این کمترین بود.

عنایت حالا تاج سر ماست و به گردن ما خیلی حق دارد و حالا حالا ها باید برایش بدویم و کار کنیم. دعا میکنم سلامتی اش به حد مطلوبی برسد تا دوباره در میدان بدود. خدا کند همیشه جا برای دویدن باشد که آن روز که نتوانیم بدویم، روز مرگ ماست. عنایت آدم نشستن نبود و نیست. عنایت از همان اول که دیدمش، فرفره بود و فشفشه بود و آتش درونش پر حرارت بود. عنایت جلوتر از سنش بود. همین آتش درون این بچه را انداخت به مسیری که بیشتر بدود و بسوزد و بسوزاند. رفت سپاه تا آتشش خاموش نشود. هنوز فرمان نگرفته بود و باری آنچنان روی دوشش نیفتاده بود که مرغ سعادت و نشان لیاقت و مُهر جان فدایی و آرم جانبازی نشست روی دوشش. روزهای به کما رفتن او و ایامی که بین ماندن و رفتن او را نگه داشته بودند، روزهایی که تردید و حیرت و غم روی چهره ی خسته ی مادر و پدرش بود، روزهای که تنهایی و تردید و تسلیم همسرش قلب مرا آتش میزد، روزهای یاس و خستگی و دلشکستگی دوستانش و... روزهای سخت و غم شکن و استخوان سوز من بود که هرگز تلخی اش از کامم نمیرود. آن روزها من به خدا شکوه داشتم که او را نگه دار. بگذار این بیچاره ی بی مصرف برود اما عنایت بماند. این خاکستر سرد و خاموش شده را بگیر و آن آتش سوزنده ی پرفایده را نگه دار. خدا صدایم را و دعای مادرش را و موی سفید پدرش را و غم برادرش را و تمنای همسرش را دید و مرد داستان ما برای فردایی نزدیک و برای روزهای نیامده نگه داشت.

باور من این است و به خودش هم میگویم که عنایت حالا ثروت جمع ماست و از سرآمدان حلقه ی ماست. او زخم خورد. زخمش کم نیست. دردش بزرگ است. تنش مجروح است. چشمش پای همراهی ندارد و ناز میکند.... اما او سالها جلو افتاده و سرعتی گرفته که ماها به غبار راه او هم نمیرسیم. عنایت، بخشی از تاریخ زندگی ماست. عنایت شرافت زندگی ماست. ما بواسطه ی چسباندن خودمان به او اعتبار و عزت گرفته ایم.