تا تمام نشده...

شماها تشییع شهدای گمنام در روز شهادت حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها را از کِی یادتان هست؟ میدانید و در جریان هستید که هرسال مصادف با روز شهادت خانم، شهدا تشییع می‌شوند و بیشترشان هم گمنامند؟ من از اواسط دهه هفتاد و شاید مثلا سال ۱۳۷۵ را یادم هست که توی تهران از دانشگاه تهران تا معراج شهدا پشت تریلی های حامل پیکرها می‌دویدیم و خسته هم نمی شدیم! شاید از همان سال های اول تفحص شهدا این جریان مبارک راه افتاده باشد.

الان به ذهنم خطور کرد که بالاخره این پیکرها( در واقع استخوان ها) تا ابد زیر خاک که نمی‌مانند؟ بالاخره تو بگو هزارتا دوهزارتا بیشتر و کمتر، این تفحص و پیکرها یک جایی تمام می‌شوند دیگر؟ بعد هم روز شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها، تشییع نخواهد بود و از تریلیِ و تریلی های همیشگی حامل پیکرها هم خبری نیست دیگر! و چه فضای بزرگی از شور و نشاط و تربیت، تمام خواهد شد. تشییع ها خیلی سازنده است. اقشار مردم باهاش ارتباط می‌گیرند.

شهدا مال همه اند. آن روز که تشییع های فاطمیه تمام شود چه کنیم؟ الان و تا این سفره ی بابرکت جمع نشده چه کنیم؟

 

 

شهدا برای همه

 

دیروز در کرج هم تشییع شهدای گمنام بود. چه جمعیتی! چه شور و حالی. حالا حالاها مانده تا ضعیف الایمان هایی مثل من به عظمت و جایگاه شهدا ایمان بیاورند. شهدا نبودند؛ خیلی چیزها را نداشتیم. همین ملت و مملکت را آنها حفظ کرده اند. برای من در تشییع دیروز، پیوند آن‌هایی که ظاهرا نسبتی با این تشییع نداشتند و داخل در آن نبودند؛ جالب بود. آن خانواده ای که از پنجره ی خانه شان شهدا را می دیدند و گریه می‌کردند، آن کاسبی که جلوی مغازه اش ایستاده بود و چشم ش تَر بود، آن جوانی که نمی‌دانست امروز تشییع شهداست و به یکباره به مسیر تشییع خورده بود و با بُهت و تعجب از جمعیت فیلم میگرفت و.... بله شهدا متعلق به همه هستند و دل از همه ی اقشار بُرده اند.