خود حاجی زاده

خودِ حاجی زاده!

دستاورد نظام ما نه موشک های حاجی زاده که خودِ حاجی زاده است. دستاورد نظام ما انسان است. کدام نظام چنین دستاوردهایی دارد؟ نظام هنوز کارخانه ی انسان سازیش فعال و پویاست...

قطعه پنجاه

 

آن وقت ها که شهید عبدی و شهید سیفی را سال ۱۳۷۷ در قطعه ی پنجاه دفن کردند؛ آن جا آن قطعه تقریبا خالی و متروکه بود. بعدها و در جریان بحث دفاع از حرم، بسیاری ها از شهدای مدافع، آن جا آرام گرفتند. فردا هم سردارِ پرافتخارمان حاجی زاده میهمان آن خاک معطر است. حالا قطعه ی پنجاه قطعه ی مهمی است. قطعه ای شاخص. مثل آسمانی پُر از ستاره. حالا پاتوقِ شب جمعه های عاشقان است. من هم دوست دارم اگر شهید شدم در قطعه‌ ی ۵۰ به خاک بروم. تا یار که را خواهد.

وقتی رفیقم کتاب همیشه مربی را به سردار حاجی زاده داده بود؛ ایشان گفته بود: بگو نویسنده ی کتاب بیاد ببینیمش. قرار بود بروم پیشش. جنگ شد و سردار رفت...

 

 

داغ بی تسلی

از آن داغ هایِ همیشگی و فراموش نشدنی.

حسن طهرانی مقدمِ زمانه ی ما

حیف

 

ما چرا عابرِ پس کوچه ی عادت شده ایم؟

دورافتاده ز دامان شهادت شده ایم؟