خواهشا فراموش نکنیم!

شهید رئیسی را. آخ آخ چه مظلوم بود. اصلا انگار نبوده بین ما. بعد از آن حادثه، چنان سیلِ مهیبی از خبرها و حوادث آمد که پاک یادمان رفت او را.

شهید امیرعبداللهیان را که چه بلندبالا دیپلماتِ درخوری بود و آن آقای امام جمعه آقای آل هاشم ِ خیلی مردمی ِ خیلی دوست داشتنی.

امشب دلم برای آن مظلوم ها گرفت!

شهید هنیه آن مرد ِ همیشه مبارزِ دور افتاده از وطن و به خاک افتاده در غیرِ وطن

فرماندهان و شهدای حزب الله که دست جمعی پرکشیدند. شهدای حادثه ی پیجرها

شهید صفی الدین که در حکمِ رئیس جمهور و همه ی کاره ی عرصه ی اجرا در حزب الله بود.

یحیی سنوار آن آدمِ عجیب و غریب که اصلا معنای مبارزه و جگرآوری را عوض کرد. چی بود اصلا آن شهادت و آن هیبت و هیئتِ مواجهه با مرگ؟

هنوز هنگیم از آن پرده ی نمایشِ بی نظیر...

خلاصه این ۱۴۰۳ عجب سالی بود و چه گوهرهایی رفتند! چه سخت بود. هنوز فرصت سوگ و گریه برای هیچ کدامشان پیدا نکرده ایم.

سیدحسن را ننوشتم. چون هنوز نمی‌خواهم باور کنم. هنوز نمی‌توانم به چنین مساله ی مهیبی فکر کنم. هنوز ظرفیت و سعه ی هضمِ چنین مطلبی را ندارم. هنوز بلد نشده ام از شهادتِ او بنویسم.

 

همین دیگه

مظلوم بود رییسی

 

گاهی یاد مرحوم شهید رییسی می افتم که چه مظلوم بود و چقدر تمسخر شد. آقای پزشکیان رئیس جمهور محترم گفته اند دلیل انتخاب عراق برای اولین سفر خارجی رفتن به نجف و زیارت مولاست. با این حرف و نیت کاری ندارم. اما خداوکیلی اگر همین حرف را شهید رییسی گفته بود؛ تمسخر نمیشد؟ متهم به ریاکاری نمی‌شد؟ به سوء استفاده از مقدسات متهم نمیشد؟ واقعا که مظلوم بود. و دنیا عجب چرخ و گردشی دارد!