مصطفای محبوب حق

بماند دلیلش. یک مدتی سفت و سخت با خودم عهد کردم که حضرت رسول خدا روحی فداه را دنبال کنم. در مطالعات، در تمنا و حاجت خواهی در تخیل حتی. برای خروج حضرت از مکه به مدینه هم داستانی و روایتی ساختم که دنبالش کنم و بنویسم و چاپش کنم. اگر اذن دادند؛ ان شاالله روزی خواهم نوشت. در این سیر در قلب و روح من اتفاقاتی افتاد که نگو! که به کسی هم نگفتم. فقط بگویم در عشق به آن مصطفایِ محبوب حق؛ حلاوت و شیرینی و دستاوردهایی هست که در هیچ عشقی نیست. تو حتی وجدان میکنی که آل الله هم از تو همین دنبال کردن را و همین عشق جویی از آن عزیز را می‌خواهند.

بالاترین عشق ها عشق به محمد است. زیباترین نام، نامِ بلند اوست. من بیشتر از همه او را دوست دارم و دنبالِ عشقش هستم. میگویند فلانی امام حسینی است، حضرت زهرایی است، امام رضایی است و... من دوست دارم رسول اللهی و محمدی باشم! خدا می‌داند خیلی دوستش دارم. دوست دارم تمام عمرم را وقف او کنم!

بگذار هزار بار نامت را ببرم

ای محمد

ای محمد

ای محمد

خاطرخواهی خدا

آیت الله حائری شیرازی:

وقتی خاطرخواه شدی، خوابت نمی‌‌‌‌برد

وقتی [اصغر وصالی] شهید شد، من برای سر سلامتی پدر به منزلشان رفتم. پدر اینها یک مرد هشتادساله و گاریچی بود. میوه می‌‌‌‌فروخت. چرخ داشت. به من گفت: «بچۀ من باید شهید می‌‌‌‌شد. من هشتاد سال عمر دارم و در خرید و فروشم ذره‌ای تقلّب نکردم، ذره‌‌‌‌ای حرام و حلال را قاطی نکردم. همیشه به رزق حلال قانع بودم». او شب‌‌‌‌ها کم می خوابید. پسرش اصغر به او گفته بود: بابا کمی بخواب. پدر به او گفته بود: «پسر! تو هنوز خاطرخواه نشدی! وقتی خاطرخواه شدی، خوابت نمی‌‌‌‌برد».

منظورش خودش بود که خاطرخواه خدا شده و شب‌‌‌‌ها خوابش نمی‌‌‌‌برد