تشییع سید در لبنان

چرا تشییع سید حسن نصرالله در ایران برگزار نخواهد شد؟

در جهان مقاومت، تشییع پیکر رهبران، یکی از ماندگارترین ابزار تولید قدرت است. برای جریانی که تکیه اش نه بر ایمان عمومی است، عهد جمعی حول یک پیکر که تجسمی از زیست آرمانی بوده، منحصربفردترین الگو برای ترسیم جهت حرکت در آینده و بروز دادن سرمایه های اجتماعی است. هیچ رفراندومی از این خلوص، تاکید و شفافیت برخوردار نیست.

تشییع پیکر سید مقاومت در ایران انجام نخواهد شد. این رخداد به هر دلیل و اقتضایی که بوده، چه خوب که این سرنوشت غیرمنتظره رقم خورده است. لبنانی بودن وداع سید، دقیقا تثبیتی‌ برای ماموریت تاریخی اوست. سید تمام هویتش، توسعه فرهنگ انقلاب اسلامی در مختصاتی بود که سوژه و جریان ایرانی بدان دسترسی نداشت.

ارتقای ایده مقاومت از جغرافیای ایرانی و بسط آن در جهان عرب و اهل سنت، شاید مهم ترین پروژه عمری سید بود که با دقت و ظرافت آن را به پیش برد. از این جهت مهیا نبودن شرایط برای تشییع پیکر جناب سید در ایران، که به نوعی می توانست به یک پایان بندی ایرانی برای هویت ایشان منجر شود، به طور کلی منتفی و با یک تمرکز کاملا لبنانی صورت خواهد پذیرفت و این تقدیر در ترسیم مناسبات آینده مقاومت دستاوردی متناسب با رسالت آگاهانه سید خواهد داشت.

سید حسن برای ما صرفا دبیرکل حزب الله لبنان یا زبان ناطق مقاومت یا فرمانده میدانی پروژه هدم اسرائیل نبود. ایشان یک جاذبه انسانی و یک توجیه اخلاقی برای انقلابی بودن بود. سید قله ای بود که دلخوش کردن به حرکت در دامنه هایش می توانست انگیزه یک عمر مجاهدت باشد. همه مقلّدان خمینی بی شک یک نصرالله درون دارند که شدیدا محتاج آنند تا با مشارکت در یک بدرقه تاریخی حضور آن را در وجود خود تثبیت و در پیکره امت شعله ور کنند.

امروز اما با تحمیل و تقدیر شرایط، این اتفاق در ایران صورت نخواهد گرفت و از قضا وضعیتی فراهم است تا این بار ما ایرانیان نه متن که حاشیه و نه میزبان که مهمان و نه مقصد که مسیر باشیم. حضور تبعی اما پررنگِ مردم ایران در مراسم بدرقه و خاکسپاری اسطوره های مقاومت در بیروت با همه دشواری هایش، ضمن تکمیل طرح مأموریتی جناب سید، می تواند محملی باشد تا در روزهایی که طراحی ها برای انسداد تعاملات میان جوامع مقاومت به حداکثری ترین سطح رسیده، درهم کوبنده این اراده ها نیز باشد.

 

مهدی افراز

کمک فعلا نقدی

سلام هفته ی پیش تعدادی از رفقا سوریه و لبنان بودند. دو نکته ی مهم از این سفر گفتند که به نظرم حتما مدنظر داشته باشیم:

اول اینکه الان امکان ارسال هیچ اقلامی نیست. پتو و لباس و مواد غذایی و دارو و ...را نمی‌شود ارسال کرد. راه نیست. هرچه رفته را زده اند و می‌زنند. شاید بعد از جنگ بشود ارسال کرد‌. غذا پختن و موکب زدن و توالت ساختن الان اصلا معنا ندارد.

دوم فقط بحث رساندن پول مطرح است. بهترین کمک، بحث مالی است. دلار و یورو و... بهترین کمک الان فقط مساعدت نقدی است. همین!

هم جلیلی هم قالیباف

 

 

لااقل از جوان های مجاهد و مبارز در تونل های فلسطین و جنوب لبنان خجالت بکشید و از دعواهای انتخاباتی و دوگانه ی قالیباف بهتره یا جلیلی و کدام یک شجاع تر است و ...در بیایید. جلیلی هم در ایام خطر همان کار را خواهد کرد که دیروز قالیباف کرد. کما اینکه در اوایل جنگ با تکفیری ها به سوریه پرواز کرد و خط شکنی کرد و باعث قوت قلب جبهه ی مقاومت شد. یک عُمر، نشان جانبازی همراهِ جلیلی است. همان پای مصنوعی! هر دو طیف هنور رسوبات و سموم انتخاباتی از سر و فکرشان خارج نشده!

من مسلمان نیستم!

 

هم سُنی بزدل و هم شیعه ی مدعیِ بی عمل هر دو در مسلمانی خود باید شک کنند. این مسلمانی نیست که من جلوی توحش بی حساب باند کثیف و جنایتکار اسرائیل سکوت کنم و حتی از دعا هم دریغ کنم! یکی مثل من که سقف تمنا و آرزویش افزایش درآمد و تعویض خودرو و بهبود شرایط شغلی و خواندن چند کتاب بیشتر و ژست فرهنگی و روشنفکری و یا تن دادن به همان روزمرگی های کسالت بار و دل آزار است؛ شک نکن که نه تنها مسلمان نیست بلکه بویی از آدمیت و انسانیت هم نبرده! این در مورد بسیاری از ما مسلمان نماها صدق می‌کند. دیشب راحت خوابیدیم!؟ یا از غم بیش از ۳۰۰ شهید در لبنان و هزاران مجروح، خوابمان نبرد؟ "من مسلمان نیستم" نه بازی با کلمات و یا یک اعتراف تلخ، بلکه حقیقتِ زیست و زندگی ماهاست. گفتم که ما حتی در رأس دعاهایمان هم لبنان و غزه جایی ندارد. چه برسد به اینکه بخواهم از غم آنها بمیریم! راستی جمعه هم دربیِ پایتخت است. یادمان باشد که جا نمانیم!!