من چه جوابی دارم؟

 

در دنیایى که چشم و گوش من و تمامى اندام من از من مطالبه مى‌کنند، تمامى دوستان و همسایگان و بستگان من از من مطالبه مى‌کنند، در دنیایى که به تعبیر امام امیرالمؤمنین حتّى چهارپایان و سرزمین‌ها از من مطالبه مى‌کنند که چرا به آنها نرسیده‌ام، در این دنیا من چه جوابى دارم؟! سال‌هاى سال، همسایه و یا دوست و یا برادر و پدر کسانى بوده‌ام. در این مدت در آنها چه تحولى ایجاد کرده‌ام‌؟

من از فرزندم براى خودم پادویى ساخته‌ام و از دوستم براى خودم اعتبارى و از همسرم براى خودم وسیله‌اى و همه را به سوى خودم دعوت کرده‌ام و در خودم نگاه داشته‌ام و نگذاشته‌ام که به لیاقت‌هاى خود و توانایى‌هاى خود دست بیابند حتّى اگر لازم باشد از من جدا شوند و از من سفر کنند و از من فاصله بگیرند و حتّى در برابر من بایستند.

ما باید بازدهى خود را با بازدهى خودمان در راه هوى و هوس‌ها و فرزندها و عشق‌هامان بسنجیم، به خدا قسم با این سنجش‌ها به گناهان خود واقف مى‌شویم و از کم شمردن گناهان نجات مى‌یابیم.

از کتاب قیام استاد علی صفایی حائری

مسئولیت اجتماعی

بسیاری از مسائل ریز و درشت این روزها _مثل همه ی ایام_ به ما هجوم آورده. اظهار نظر هم کار راحتی نیست. تحلیل، هم داده های محکم می‌خواهد. من فقط یک مساله را با عقل ناقص خودم، اندکی (شاید هم بسیار) راهگشا میبینم و آن هم اینکه هر کدام از ما به #مسئولیت_اجتماعی خودمان، به خوبی عمل کنیم. حرف اینجاست که سنگر و تکلیف خودمان را رها کرده ایم و چسبیده ایم به خبرها و تحلیل ها. یقه ی خودمان را بچسبیم. راستش من اوضاع مملکت را گل و بلبل نمیبینم. اما درب و داغون و رو به سقوط هم نمیبینم. دارند دستگاه محاسباتی ما را به هم می‌زنند.