نوشتن به چه درد میخورد؟

 

در میان رفقا و اطرافیان کسی را پیدا نمیکنم که اندازه ی خودم بنویسد. نوشتن در من شوق یا مرضی بوده از نوجوانی از سن راهنمایی. چقدر کاغذ سیاه کرده ام و جوهر از خودکار بیرون کشیده ام؛ خدا می‌داند! چقدر به این و آن، کلمات نثار کرده ام. برای خدا و امام و شهید و رفیق و زنده و مرده‌ و...نامه ها نوشته ام. هنوز هم مبتلا هستم. یا معتادش. نوشتن برایم مخدر و مُسکن و التیام و راه و بهانه و دلگرمی بوده و هست. الان هم در دلِ کاغذها در گوشه ی کتاب ها در وبلاگ در مجازی و گاهی در روزنامه و مجله ای می‌نویسم!

نوشتن التیام است

نوشتن درمان است

نوشتن هنر است

نوشتن گره گشایی و راه نُمایی است

نوشتن تخلیه است

نوشتن وظیفه است

نوشتن تمرکز می آورد

نوشتن شخصیت می‌سازد

نوشتن گاهی همه چیزِ آدم می‌شود!

 

من به همه ی دوستانم خوبم توصیه میکنم یکی از شئونات شان را "نوشتن" قرار بدهند.