زندگی کنایی

 

گفته اند: الکِنایه ابلغُ من التصریح!

و حالا شده حکایت ما که چون در نفس و بطنِ ارتباطات شخصی و اجتماعی، شدیدا می لنگیم و دچار اختلالیم و... رو به زندگیِ کنایی آورده ایم! یعنی من اینجا مینویسم که فلانی هم مثلا بخواند و به خودش بگیرد! یا این و آن، فاز و فضای این روزهای مرا بدانند و باخبر باشند و آنها که اهل استوری و استاتوس و پست اینستاگرامی هم هستند هکذا!

خلاصه یک جور مدد گرفتن از عالَم کنایه و تعریض! چرا؟ چون خیلی از ما دچار مرضِ تعارف شده ایم! نمی‌توانم راست به تو بگویم که احساسم چیست نسبت به تویِ دوست و رفیق و همکار و استاد و...لذا رو به کنایه آورده ام!

این روزها خیلی کنایه ای شده ایم...

این طور هست یا نه؟

این ها در تربیت ناموفق اند...

آدم‌های صریح و رُک، در تربیت ناموفقند

بعضی عادت دارند و می‌گویند «من صریحم؛ من حرفم را رُک می‌زنم». اینها آدم‌های بی‌غرضی هم هستند؛ اما آدم‌های ناموفقی‌اند! چون همین صراحت لهجه، رنجش ایجاد می‌کند. قرص‌هایی که به بچه‌ها می‌دهند، لعابی از شیرینی رویش هست که بچه تا بخواهد برسد به تلخی قرص، قورتش داده. در معده که رفت، کار خودش را می‌کند. اگر انسان بخواهد کسی را نصیحت کند باید به گونه‌ای بگوید که بعد از اینکه رفت، او تازه بفهمد که چه گفت، نه اینکه جلوی مردم او را شرمنده کند. وقتی می‌خواهید به کسی تذکر بدهید صریح نگویید. ِ

آیت الله حائری شیرازی