دیده شدن! همین و بس

دروغ چرا؟ من هم به اندازه ی خودم دوست دارم دیده شوم. تحسین شوم. به قول فلاسفه؛ هر آدمی نیاز به نوازش روحی دارد. اگر در همین کانال خودمانی و جمع و جور ده نفر اضافه شوند؛ آدم چرا خوشحال نشود؟ می‌رود و میگردد و توجیهش را هم پیدا می‌کند که مثلا افرادِ بیشتری از این مطالب استفاده می‌کنند! اما در واقع از اینکه خودش بیشتر مطرح شود؛ لذت می‌برد. این عارضه ی عصرِ ماست. شهوت دیده شدن. شوقِ مطرح شدن. حالا فرقی ندارد که سلبریتی یا مداح یا ورزشکار یا طلبه یا معلم یا هرچی باشم. دوام و بقا و حیات و ادامه ی من به دیده شدن است. لذا هرکارِ خارج از عُرفی میکنم تا مرا ببینند. اگر مداحم، باید طوری بخوانم که رو بورس بمانم. حتی اگر مجلسِ اهل بیت را با لُمپن بازی و قرطی بازی و...آلوده کردم هم مهم نیست. حتی اگر با ریتم نوحه ی من برقصند هم مهم نیست! مهم دیده شدنِ من است. دوری کنید از این ها و مجلس گرم کنِ این خودنماها نباشید. حتی اگر منِ مجیدیانِ کمترین باشم. سیاه لشگر و اعتبار دهنده به آنها که خودشان را عرضه میکنند؛ نباشید.