حالا بریم بخوابیم!

شیخ علی؛ خادم حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی نقل میکند: در شبی زمستانی خوابیده بودم که زنی آمده در زد و اظهار کرد که شوهرم مریض است نه دوا، نه غذا و نه زغال برای گرم‌کردن کرسی دارم. گفتم: «ما که در خانه چیزی نداریم و الان هم نمی‌شود کاری کرد». زن ناامید برگشت. بعد از رفتن زن، حاج شیخ که مکالمه ما را شنیده بود، گفت: «اگر خدا روز قیامت ما را به‌خاطر او بازخواست کند چه خواهیم کرد. اگر خانه‌اش را بلدی بلند شو به خانه‌شان برویم». در گل و برف به منزل زن رفتیم و گفته‌هایش را صادق یافتیم. حاج شیخ گفت: «برو دنبال صدرالحکما و او را اینجا بیاور». پزشک آمد و نسخه‌ای داد، به دستور حاج شیخ نسخه را از داروخانه به‌حساب شیخ گرفتم. گفت: «برو منزل فلانی و به‌حساب من زغال بگیر». وقتی زغال آوردم، پرسید: «هر روز برای خانه ما چقدر گوشت می‌گیری؟» گفتم: «هفت سیر». فرمود: «از فردا نصف آن را به این خانواده بده و همان نصف ما را بس است». آنگاه گفت: «حالا بلند شو برویم بخوابیم».

 

از کتاب مردان علم در میدان عمل، ص ۲۳۴

روپوش مدرسه ی آن دختر یا کتاب خریدن من؟

من که در این میان خودم را آدم نمی بینم به خدا. این مطلب را هم که می‌نویسم حمل بر این نیست که من خودم خیلی اهل درد و اهل انسانیتم. نه! منم از بی خیال ها و بی دردها شده ام ظاهرا! ولی غصه میخورم وقتی متوجه می شوم در کنارم دوستی هست که دخترش را به خاطر نداشتن پول ِ تهیه روپوشِ مدرسه نتوانسته به مدرسه بفرستد! و آن وقت من میروم کتاب میخرم که از جریان ادبیات کشور عقب نیفتم.... این ها از آن دست مسائلی است که بازخواستمان می‌کنند. ان شاالله حواس ما باشد به رفقا.