این یک کتاب جمع و جور و خواندنی است شامل چند داستان کوتاه اجتماعی و چند داستان در حال و هوای جنگ. داستان کوتاه برای بی حوصله ها غنیمت است. داستان کوتاه مقوم نوشتن و تخیل و خلق داستانک برای علاقمندان است. جهانِ داستانِ به وسعت جهانِ ذهنی ما و شناخت روحیات آدم ها کمک می رساند. داستان کوتاه پیشنهاد خوبی است برای اهالیِ مطالعاتِ تفننی.
کاش شهادت نصیب ما شود. زندگی بی شهادت، ریاضت تدریجی تا رسیدنِ به مرگ است. مرگ تدریجی و در بستر، خودش اولِ عذاب است!
کتاب مرگی بسیار آرام را خانم سیمون دو بووار برای ایام مریضی و مرگ مادرش و روزهای منتهی به مرگ او با شرحی از جوانی و روحیات و زندگی گذشته ی مادر، بهمراه احساسات و عواطفِ خشک و بی روح فرزندان و.... به رشته ی تحریر درآورده است. خیلی فرق است بین ماها و فرهنگ خانوادگی ما با فرهنگ غربی ها در مواجهه با مرگ و مریضی عزیزان. القصه که این کتاب از نظر نوع مواجهه با مریضِ رو به موت جالب است و بیش از این چیز دیگری ندارد. کتابی کم حجم از انتشارات ماهی.
حقیقتا در سوگ و رثای سید اصلا بلد نیستم کلمه به کار ببرم.... همین دو عکس به نشانه ی عشق به او تقدیم نگاهتان. تاوان این خون تا قیامت ماند بر ما
خوشا به حال آن ها که ریشه ای دارند. درخت وجودشان پای در قرآن و سنت و ایمان دارد. خوشا به حال آن که در بلاها و سختی ها، وجودشان شاکله و شکلی دارد. با تاریخ شیعه جانشان پیوند دارد. من وقتی به چنین حادثه هایی برخورد میکنم بیشترین درد و غصه ام همین بی بنیادی و لنگ در هوا بودن است. خوشا به حال آنها که تاریخ مثل آیینه ای جلوی روی‌شان است. من و امثال من اما چون زندگی شان را به " خبر" گره زده اند و نظام فکر و اندیشه شان شکل نگرفته، مثل پر سبکی که به شاخه ای آویزان باشند، با هر بادی و بلکه با اندک نسیمی، جابجا و لغزان و متحول می‌شوند و از زندگی افتند.
خدا سید حسن نصرالله را برای ما نگه دارد که او تمام وجودش برای اسلام و مقاومت مفید است. قلبا حاضرم و دعا میکنم که از عمرِ بی ارزش من کم شود و او بماند. ولی وقتی در صبحِ بی خبری از او، این همه ویرانم و معطل و لَخت و سرد مانده ام، یعنی ریشه ندارم! یعنی حیات من گره خورده به " خبر" و تحولات روزانه. نمیدانم کجا شنیدم یا که خواندم: " خبر، برای حکیم، موضوعیت ندارد." و این یعنی این زندگی و بودن من، هیچ منشاء و قرار و ثبات و ریشه ای ندارد. درد اینجاست. با رفتن خوبان، این ماییم که فاز غم بر میداریم و دست از زندگی و تحرک و درستی و راستی بر میداریم و مُرده و مردار می‌شویم. اگر سید شهید شود؛ بله خیلی درد و خسارت است، اما جای او پُر می‌شود. وقتی سیدعباس موسوی شهید شد، جایش سید نصرالله نشست که ۳۴ سال بیشتر نداشت و مقاومت رشد کرد و قوی شد. اینها بروند هم زمین از حجت خدا خالی نیست. اما بدا به حالِ ما که حیات و ممات شهیدان ما را تکان نمی‌دهد و به راه نمی اندازد و جریانی در ما نمی آفریند.
درد، فقدان سیدها نیست. درد این نوعِ زندگیِ چندش آورِ ماست که ریشه در باد دارد. درد همین بی دردی و همین بی ثمری است. خوشا به حال با ایمان ها. محکم ها. اهل ذکر و دعاها. اهل ریشه در سنت داشتن ها. اهل دل بستن به وعده های قرآن. اهل پایمردی در احد و خندق و احزاب. اهل ایستادن ها در بلاها. ادامه دادن حتی بی خمینی و بهشتی و سلیمانی و مغنیه و هنیه ها. خوشا به حال آنها که نصر و نصرت خدا را در دلِ همین طوفان ها با نور ایمان می‌بیند. خوشا به به دلِ مصفای سیدعلی خامنه ای. مردِ کوه وارِ زمانه ی ما. در صبح بی‌خبری از سید مقاومت دعا میکنم، خدا ما را بردارد و در خاکِ مقدس و محکمی بکارد و ریشه و بنیه و شاکله ای به ما بدهد تا خوب جان بگیریم و ثمر دهیم و از سردی و سستی به بزرگی و مجاهدت و ایمان برسیم. الهی آمین
همین دیگه!
هم سُنی بزدل و هم شیعه ی مدعیِ بی عمل هر دو در مسلمانی خود باید شک کنند. این مسلمانی نیست که من جلوی توحش بی حساب باند کثیف و جنایتکار اسرائیل سکوت کنم و حتی از دعا هم دریغ کنم! یکی مثل من که سقف تمنا و آرزویش افزایش درآمد و تعویض خودرو و بهبود شرایط شغلی و خواندن چند کتاب بیشتر و ژست فرهنگی و روشنفکری و یا تن دادن به همان روزمرگی های کسالت بار و دل آزار است؛ شک نکن که نه تنها مسلمان نیست بلکه بویی از آدمیت و انسانیت هم نبرده! این در مورد بسیاری از ما مسلمان نماها صدق می‌کند. دیشب راحت خوابیدیم!؟ یا از غم بیش از ۳۰۰ شهید در لبنان و هزاران مجروح، خوابمان نبرد؟ "من مسلمان نیستم" نه بازی با کلمات و یا یک اعتراف تلخ، بلکه حقیقتِ زیست و زندگی ماهاست. گفتم که ما حتی در رأس دعاهایمان هم لبنان و غزه جایی ندارد. چه برسد به اینکه بخواهم از غم آنها بمیریم! راستی جمعه هم دربیِ پایتخت است. یادمان باشد که جا نمانیم!!
رزمنده ای در جنگ، نیتش این است که حتی یک قطره خون از کسی نریزد. بنابراین می‌رود واحد تخریب. او حین خنثی سازی یک پایش را از دست می‌دهد و همزمان اسیر هم می‌شود. زیر شکنجه های طاقت فرسا و وحشتناک استخبارات عراق، عاشقِ پرستاری می‌شود که هر روز برای مداوای او به درمانگاه و حتی اسارتگاه می‌رود. همین سرزدن سلما به او و امتیازاتی که عراقی ها به او در اسارت می‌دهند، برایش دردسرها و حرف و حدیث هایی میسازد. بعد از آزادی همچنان در فکر و عشقِ سلما پرستار عراقی است و در ایران با مسائلی راجع به پایش و گذشته اش در عراق مواجه است تا اینکه خاله اش...
یکی از گرم ترین روایت ها و جالبترین موقعیت هایی که آدم ها درش گیر می افتند و با خودشان کلنجار می‌روند را در این کتاب خواندم. جذاب و بدردبخور بود و من در حین مطالعه به این فکر بودم که تو در موقعیت قهرمان داستان اگر بودی، چه میکردی و چه میگفتی؟ کتابی که آدم را درگیر کند و جای شخصیت های کتاب بنشاند و ذهن و دل آدم را مشغول کند؛ حتما کتاب خوبی است و ارزش خواندن دارد. کتاب را انتشارات سوره مهر به قلم آقای مهدی زارع منتشر کرده است.
شاید شما هم با دیدن اخبار لبنان و فلسطین و این شهادت ها و هاریِ اسرائیل و...از زندگیِ خودتون بدتون بیاد و دنبال این باشید که مثلا کاری کنید و به لبنان برید و... یا دائم اخبار تحولات رو پیگیر باشید و توییت بزنید که چرا ایران تو پاسخ ترور هنیه تردید و تعلل میکنه و بابا چرا دهن این اسرائیل رو سرویس نمی‌کنید و با یه عده نیمچه تحلیلگر خلاصه همنوا بشین تو کوبیدن و غرزدن سرِ فرماندهان و.... شاید این حس و حال خوب باشه. که البته درد و دغدغه و دلسوزی بسیار کار خوبیه. اما باور کنیم که بهترین مبارزه عمل به تکالیفِ خودمونه. زیر بار مسئولیت های فرهنگی و اجتماعی رفتن، کارها رو درست و مردونه انجام دادن، تلاش تو اونچه که خدا به عهده مون گذاشته بهترین کاره. آقا فرمودند بهترینِ مبارزه با آمریکا، خدمت به مردمه. لذا کارها رو تعطیل نکنیم. من باندازه ای که اینجا کارم رو درست و دقیق و مخلصانه انجام بدم، در واقع دارم با اسرائیل میجنگم. مگه قراره تو مبارزه همه ی کارها یک شکل و یکسان باشه؟ لذا جوگیری و گوشه گیری جالب نیست. هم دعای زیاد کنیم برای مجاهدین و بچه های مقاومت و مردم غزه و هم کارها و مسئولیت های خودمون رو سامون بدیم ان شاالله
اصلا پدر و مادرهای ما تاریخ تولد ما رو هم به سختی به یاد می آوردند. چه برسد به جشن تولد و این بازی ها. الان علاوه بر جشن تولد بچه ها، موضوع " جشن تکلیف" بچه ها هم آمده در سبد مناسبات آیینی خانواده های مذهبی. آن هم جشن تکلیف های لاکچری با کلی غذا و شیرینی و میوه و هدیه و کلی زحمت دغدغه برای والدین! خدایا پس چرا ما که از کلاس پنجم، خودسر و زیر سن تکلیف، نماز را شروع کردیم، هی تیکه و متلک میخوردیم و مسخره می‌شدیم و این ها الان کادو میگیرند؟
نمیدانم از این شوخی من ناراحت می‌شوید یا نه، اما شهادت خیلی نزدیک شده! یعنی الان ممکن است همین گوشی که من دارم با آن مطلب مینویسم؛ یکهو منفجر شود و من بروم سوی آسمان
ولی با این خبرهای لبنان، با این دریدگیِ اسرائیل، با این ضرباهنگ تندِ تحولاتِ عالم، با این شهادت ها و...به خدا این زندگیِ آرامِ ما خیلی ضایع و بیخود و مایه ی شرمساری است. بعضی‌ها مثل من که به این زندگی کسالت بارِ ماشینی عادت کرده اند؛ حتی خودشان را از هیجان کوه پیمایی و شنا در استخر و رفتن به یک مسافرت مخاطره آمیز و خلاصه حتی یک راندنِ ماشین با سرعت بالا و...محروم کرده اند! نه، این همه آرامش به خدا که خوب نیست. زندگیِ یکنواخت، همان مرگِ تدریجی است. مرگ تدریجی هزار بار بدتر و دلخراش تر از مرگِ به یکباره است. جنگ! جنگ به خدا خیلی چیز خوبی است. اسلحه چه رفیقِ نازی است. سنگر چه جای دنجی است. سوت خمپاره و صدای تق تق شلیک، چه گوش نواز است. گرمیِ خون چه روی سر و سینه چه حالی می‌دهد! شب های جنگ، روزهای جنگ، گرسنگی جنگ، سرما و گرمای جنگ، خاکِ جنگ و.... آه! میرشکاک میگفت: جنگ بازآ که آئینه ام غرقِ گرد است.... خیلی گرد و خاک روی زندگی ما نشسته. کدر شده ایم. جِرم گرفته ایم. من که سنگین و سیاه شده ام. جنگ لازمیم. از این همه آرامش؛ آشوب زده ایم. خوب نیست این زندگی!
همین دیگه!
بی آن که بخواهیم اهمیت نفوذ و خرابکاری امروز در لبنان (ماجرای انفجار پیجرها) را دست کم بگیریم، می توان ماجرا را از زاویه دیگری هم دید که نه ابتکار عمل اسرائیل، بلکه بازی تاکتیکی این رژیم برای به تاخیر انداختن ضربات انتقامی قریب الوقوع علیه اسرائیل را برجسته می کند. برآورد رصد گران اطلاعاتی و نظامی رژیم صهیونیستی و حامیان غربی آنها این است که موضوع انتقام ایران و جبهه مقاومت، نه تنها از دستور کار خارج نشده، بلکه نهایی هم شده و کاملا قریب الوقوع است. روزنامه صهیبونیستی هاآرتص امروز نوشت: "نهاد امنیتی اسرائیل تخمین می زند که حزب الله، قصد دارد عملیات نظامی علیه اسرائیل انجام دهد و سرویس‌های امنیتی اسرائیل، اخیراً نشانه‌هایی از آمادگی‌های غیرعادی حزب‌الله در جنوب لبنان را شناسایی کرده‌اند". حمله اخیر و موفق مقاومت یمن به قلب تل آویو با موشک هایپرسونیک، شوک بسیار بزرگی را در محافل اطلاعاتی و نظامی و سیاسی رژیم صهیونیستی پدید آورد؛ به ویژه این که معلوم شد این ضربه، مقدمه ای برای حمله اصلی است، و نه پایان ماجرا. مقامات اسرائیل به وضوح از اینکه نمی دانند اضلاع جبهه مقاومت و ایران، کدام مجازات ترکیبی را برای این رژیم طراحی کرده اند اما اصل عملیات را قطعی می دانند، ترسیده اند. به همین علت هم، مرتکب ریسک هایی می شوند که رخنه اطلاعاتی مکتوم شان را لو می دهد و اصطلاحا می سوزاند. تا شاید از این طریق، عملیات انتقامی جبهه مقاومت را با اختلال و تاخیر مواجه کنند. در واقع، این شوکی است برای عقب افتادن آن عملیات انتقامی. این نکته بدیهی را هم نباید از ذهن دور داشت که اسرائیل به تنهایی قادر به عملیاتی مانند ماجرای امروز یا اقدامات تروریستی در سوریه و ایران نیست. و قطعا پنتاگون و سیا و دیگر نهادهای اطلاعاتی آمریکا و برخی دولت های اروپایی، به دولت اسرائیل سرویس می دهند؛ همان گونه که در ماجرای انتقال یک دهه قبل ویروس استاکس نت به تاسیسات نطنز، اتفاق افتاد
محمد ایمانی
