روپوش مدرسه ی آن دختر یا کتاب خریدن من؟

من که در این میان خودم را آدم نمی بینم به خدا. این مطلب را هم که می‌نویسم حمل بر این نیست که من خودم خیلی اهل درد و اهل انسانیتم. نه! منم از بی خیال ها و بی دردها شده ام ظاهرا! ولی غصه میخورم وقتی متوجه می شوم در کنارم دوستی هست که دخترش را به خاطر نداشتن پول ِ تهیه روپوشِ مدرسه نتوانسته به مدرسه بفرستد! و آن وقت من میروم کتاب میخرم که از جریان ادبیات کشور عقب نیفتم.... این ها از آن دست مسائلی است که بازخواستمان می‌کنند. ان شاالله حواس ما باشد به رفقا.

کتاب باخه یعنی لاک پشت

به خاطر پروژه ای که در دست دارم، داستان کوتاه را دنبال میکنم. این کتاب کوچک و کم‌حجم را در اواسط ش متوجه شدم که تمام داستان ها را چند زن یا دخترِ آسیب دیده به لحاظ فرهنگی و اجتماعی و عاطفی و خانوادگی و...روایت می کنند. داستان هایی خواندنی و پخته که در لابلای کلماتش، آسیب هایی که به روح و روان خانم ها در خانه و اجتماع وارد می‌شود را روایت می‌کند. در خلال داستان‌ ها میفهمی که آنهایی که بی بهره از تربیت دینی و سنتی و دارای خانواده‌ های از هم پاشیده و والدینِ غیرِ متفاهم هستند؛ چقدر تنها و آسیب پذیرند. باخه شاید به درد آن دسته از دوستانی که در حوزه ی آسیب های مربوط به خانواده و دختران، دغدغه و فعالیت دارند بخورد. سودای آغوش تو، آن مرد طوطی دارد، عطر اندوه، سهمِ دشوارِ ماندن، چند ثانیه تا انتها، بر بلندای سکوت سپید، زنِ بی نام درونم، تمام هستیِ دو زن و....برخی از داستان‌های کوتاه این کتاب هستند. کتاب را انتشاراتِ " کتاب نیستان" منتشر کرده است.

 

شما هم موافقید؟

 

شاید حرف من دقیق نباشد اما می‌بینم که عامل خرابیِ ما همیشه هم خودمان یا ضعف نفس و شخصیت مان نیست. گاهی جمع ها ما را خراب و دگرگون می‌کنند. دوستان مایه ی سقوط می شوند. سد راه می‌شوند. متوجه هم نمی‌شوند که چه ضرری به رفیق شان می‌زنند. یک مثال بزنم. من بنا به خُلق و خو و طبعم، آدمِ مطایبه گو و طنازی هستم. در جمع ها استعداد گرم کردنِ جلسه را دارم. اما گاهی میخواهم خودم را مدیریت کنم و حدود شوخی و خنده را نگه دارم اما جمع نمی‌گذارد و نمی طلبد. یعنی اگر در جمع کمی منضبط یا ساکت باشم، دوستان بر نمی تابند و می‌گویند: چرا ساکتی؟ چرا افسرده ای؟ چرا دِپرسی و... یعنی وقتی میخواهی رعایت کنی، جمع تو را دعوت به بی رعایتی و بی مبالاتی می‌کند. هرچه هم از حد بگذرانی؛ بیشتر خوششان می آید و تشویق ت می‌کنند که دمت گرم همین طور ادامه بده. اینجاست که به نظرم انزوا و دوری از جمع رفقا بهتر است تا اینکه بروی و آنها مقاومت تو را و شخصیت اصلی تو را به چالش بکشند و تو را دلبخواهِ خودشان جلو ببرند! چون اگر رعایت بکنی بهشان بر می‌خورد متاسفانه! نمی‌دانم مطلب را رساندم یا نه؟ موافقید با من یا نه؟

حفظ حیات فرهنگی

ما پا به سن گذاشته ها، حیات فرهنگی و تربیتی مان را از دست داده ایم متاسفانه. عموما بنا به دلایل و اقتضائاتی و شاید هم بی توفیقی یا که بی توجهی و بی عاری تبدیل شده ایم به کارمندانی خوب و منضبط. دور شده ایم از برکات کار فرهنگی و لطافت های بیشمارِ فعالیت تربیتی. روزگاری بود که هم و غم ما "بچه های مردم" و تربیت و رشد آنها بود. حالا حتی دستی از دور هم بر آتش نداریم. اما از لطف خدا و از توجه برخی دوستان، پای بی توفیقِ ما هم گاهی به جمع بچه های نوجوان و کانون ها و هیئات تربیتی و دانش آموزی باز می‌شود الحمدلله. دیروز در اردوگاه امام علی ع کرج، مهمان بچه های #نظر_آباد بودم. همان جا در جمع بچه های ابتدایی و راهنمایی متوجه شدم که چه دور و نابلدم از مواجهه با دهه هشتادی ها و نودی ها. بهرحال دو سه جلسه ای در جمع باصفایشان، کلماتی بلغور کردم برایشان. حضور بی فایده ی من برای آنها را خدا ببخشاید. اما از نفس پاک بچه ها و از همت و دغدغه و بلند نظری بزرگترها و مربیان جمع خوشم آمد و بهره بردم و غبطه خوردم. ممنون از دوست خوبم طلبه ی فاضل آقای میرسلیمی که مرا به جمع خوب بچه های نظرآباد دعوت کرد.

شبحی روی پشت بام

 

می دانستم که کتاب برای نوجوانان است؛ اما موضوعش جالب بود. داستان هایی از زمانِ کشفِ حجابِ رضاخانی که در قالب چند داستان کوتاهِ خواندنی ارائه شده است. کتاب؛ بسیار برای دختران نوجوان مناسب است و حتما در جان و دل بچه ها و اُنس آنها با حجاب و حیا موثر است. کتاب را انتشارات بِه نشر چاپ کرده است و حجمش هم زیاد نیست.

چرا این طور شدیم؟

 

 

شب جمعه ی بعد از اربعین کربلا بودم، حرم حضرت ارباب روحی فداه. در ازدحامِ دوست داشتنیِ حرم، یک گوشه ای روبروی بابِ رأس الشریف پیدا کردم و مدتی همان جا عرض ارادت و اظهار چاکری داشتم و زائران حسین را سیر میکردم. کنارم جوانِ موجهی بود که توجهم را جلب کرد. دیدم از همین زاویه از حرم به دفعات عکس می‌گیرد و ویرایش می‌کند و در اینستاگرام بارگزاری می‌کند و لایک ها را می‌شمارد و خسته هم نمی‌شود! راستی چه شد ما این طور شدیم؟ چه شد رسیدیم به جمله ی " در حرم دعاگوییم" ؟ آن جوان که مدت ها مشغول عکس و ویرایش و پست و لایک بود؛ دعاگو بود؟؟ چه لزومی دارد اشتراک این موقعیت؟ چه لزومی دارد کسی بفهمد من الان با مولایم در کربلا خلوت کرده ام؟ چه لزومی دارد شما بدانید من الان در گوهرشاد روبروی گنبد طلای امام رضام؟ این انتشار و افشاء و همگانی کردنِ خلوتِ من از کجا وارد سلوکِ ما شد؟ چرا " امر مستتر" را باید " امر منتشر" کنیم؟ قدیم چه خوب بود. خلوت ها خلوت بود واقعا. از درون و خلوتِ دوست و رفیق و بزرگترت باخبر نمیشدی! به ما می‌گفتند آدم هرچه دارد از خلوت دارد. از چیزی بین خودش و خدا و میان خودش و اهل بیت دارد. ما خبری از زیارت و اشک و نماز شب و حالِ خوش کسی در خلوتش نداشتیم. همه ی حسِّ ما هم این بود که فلانی(مثلا شهید محمدعبدی که مربی و عشق و الگوی ما بود) حتما سِّری و رازی و خلوتی بین خودش با خدا دارد که این طور خوب دارد جلو می رود. آن وقت ها کسی خودش را خلوتش را گریه هایش را شب جمعه ی کربلایش را به اشتراک و به طلبِ لایک ها نمی گذاشت. همین!

کتاب چالش رواقی

 

رواقی گری شاخه ای از انواع مکاتب فلسفی است که حدود چهارصد سال پیش توسط زنون پایه گذاری و مطرح شد. رواقی گری بر اساس مستقل بودن و تاثرناپذیری اراده ی آدمی در مواجهه با التهابات بیرونی بنا شده است. یعنی هرچه قدر جان و دل آدم، فارغ از محیط بیرونی و بی توجه به سختی ها و پستی و بلندی های زندگی بار بیاید، زندگی آرام تری خواهد داشت. ظاهرا این دست کتاب ها اخیرا رواج پیدا کرده اند و مورد استقبال قرار گرفته اند. اما پیش می آید که برخی از فرآورده‌ها و خروجی های این مکتب هم زرد و سطحی باشند. این کتاب هم به نظرم همین طور آمد. نزدیک به ۷۰ صفحه از ۱۷۷ صفحه ی کتاب را خواندم و رهایش کردم. دیدم فایده ای ندارد و ارزش ادامه دادن ندارد. قبلا هم عرض کرده بودم که حتما کتابی را که در اوایل یا اواسط آن متوجه بی باری و کم ارزشی اش شدیم؛ بهتر است شجاعانه رها کنیم.

 

 

کتاب کابوس خانه

این کتاب را ۱۳ خرداد امسال گرفتم و ۳۰ شهریور تمامش کردم. در طول این سه ماه و خرده ای ، کم کم بالغ بر ۴۰۰ صفحه را خواندم. دوباره به دوستان خوبم عرض میکنم که در حال و هوای شلوغ و پُرمشغله ی ما با همین مطالعات روزانه ی کوتاه و حتی ده دقیقه ای و حتی در متروسواری و...می شود کلی کتاب خواند. رهبر انقلاب جایی گفته اند که کتاب "الاغانی ابوالفرج اصفهانی" که سنگین و ۷ جلدی هست را در ایام تردد از مشهد به تهران داخل قطار خوانده اند. آن هم در اوج مبارزات و شلوغی آن روزهای انقلاب. بهرحال این روش برای مطالعه راهگشاست. حتی می‌توان چند کتاب را همین طور باهم جلو برد. #کابوس_خانه مجموعه ای از داستان‌های کوتاه و خواندنی از آقای #داوود_غفارزادگان است از انتشارات کتاب نیستان. خوبی چنین کتاب هایی این است که هر داستانش را می‌توان مثلا در ۱۰ دقیقه خواند. داستان‌های جالبی در این کتاب وجود دارد که البته همه فهم نیست. بعلت شیوه ی داستان گویی و تعلیق و رمز و رموزی که در برخی داستان ها هست، شاید این کتاب را همه نپسندند. اما داستان آخرش به نام " فال خون" خیلی خواندنی و معنادار است.

کتاب در کمین گل سرخ

بعد از کتاب ناگفته های جنگ که قبلا خدمتتان معرفی کردم؛ حیفم آمد در کمین گل سرخ را هم نبینید. این کتاب را با روش مطالعه ی تدریجی و قطره ای و روزی چند صفحه ، از اول محرم خواندم و امروز تمام شد. بسیار شیرین و خواندنی است و درس های خوبی هم برای بچه های نوجوان دارد. اخلاص و تقوا و مجاهدت شهید صیاد شیرازی، بالا و پایین جنگ و مسائل ارتش و سپاه در عملیات ها، صلابت و تیزبینی امام راحل، دقت نظر و گره گشایی آقاخامنه ای و...در این کتاب به خوبی نمایان است. علی صیاد شیرازی بلاشک از سرآمدان روزگار ما و از والاترین شهدای تاریخ انقلاب اسلامی است. خیلی کار کرده و خیلی به این انقلاب و مردم خدمت کرده. درباره اش بیشتر بدانیم و بخوانیم. به دردِ زندگی امان حتما می‌خورد.

از این زندگی مصنوعی خسته نشده اید؟

 

علی اصغر کرباسچیان معروف به علامه از قول مرحوم علامه طباطبایی نقل می‌کردند که ایشان می‌فرمودند: اینها خسته نمی‌شوند از اینکه یک عمر مصنوعی زندگی می‌کنند، خنده مصنوعی، سرفه مصنوعی و ... و خطابش به برخی از روحانیون بود!

سیره فرزانگان، عبدالحسن بزرگمهرنیا، نشر سامان دانش،

به نقل از: خبرگزاری ایکنا، گفتگو با امیر حسین مناقبی- نوه علامه طباطبایی- ۱۴۰۱/۸/۲۶.