انصراف از خود

 

من خودم دیده ام و امتحان کرده ام و در دیگران هم سراغ دارم که هروقت خودمان را آنجا که لازم و بایسته است از معادلات و مراودات و منافع حذف کردیم؛ نتایج بهتری حاصل شده! ولی دائما و غالبا چون هنوز تربیت الهی پیدا نکرده ایم؛ هی می‌خواهیم نقش و اثر خودمان را در کارها و نتایج ببینیم! مثلا من می‌بینم که دوستم در کاری که از قضا من هم به او کمک کرده ام توفیق پیدا کرده و یا فلان طرح تربیتی که از من هم مشورت ستانده، حالا کارش گل کرده و... و من دنبال رد پای خودم میگردم که لابد این توفیق و فتح از رأی و مشورت با من بوده! در حالی ای بسا اصلا من هیچ نقشی در آن موفقیت ها نداشته باشم. هزاران عامل جمع می‌شود تا چیزی حاصل شود و از کجا که من هم نقشی در آن وسط داشته باشم؟

من از خدا می‌خواهم قبل از انصراف از مشاغل و کارها و ارتباطات، اول از خودم انصراف بدهم!