دیوار قفس ها

پر گشودیم و به دیوار قفس‌ها خوردیم

وه که در حسرت یک بال پریدن مُردیم

 

فدیه‌واری است به زیر قدم گل، باری

نیمه‌جانی که ز چنگال خزان در بردیم

 

مشت حسرت به نوازش نرسیده خشکید

ناتمامیم که در غنچه‌ی خود پژمردیم

 

سهم خاکیم لبی از نم‌مان تر نشده

خود گرفتم می صافیم و گرفتم دُردیم

 

تا چه آریم به کف وقت درو؟ ما که به خاک

جز تنی خسته و قلبی نگران نسپردیم

 

خم نکردیم سر سرو به فرمان ستم

گرچه با تیشه‌ی توفان ز کمر تا خوردیم

 

زهرخندی که نچید از لب‌مان دوزخ نیز

آه از این میوه‌ی تلخی که به بار آوردیم

 

حسین منزوی