دوباره همان آدم پیچیده

 

تقلیل دادن آدم ها به چند صفت و وصف، کار درستی نیست! آدم ها پیچیده اند. و این بهترین وصفی است که من راجع به آنها یافته ام. پیچیدگی آدم ها حیرت انگیز است. اصلا عجیب است. یک موردش مثلا این چنین است و این را حتی گاهی در خودم هم می‌بینم که همین آدمِ پیچیده ممکن است با نزدیک ترین و صمیمی ترین دوستش و حتی محبوبش، سرِ مسائل ساده رودربایستی داشته باشد، اما یک باره روح و جانش را و حتی نهفته هایش را برای یک آدمِ جدید؛ واگویه و عریان کند.

این که در مورد آدم ها و پیچیدگی ها و ارتباط و ربط اجتماعی می‌نویسم، چون می‌بینم همه ی زندگی همین هاست. بقیه جنبی است. عَرض است. ما داریم توی پاتیلِ بزرگ روابط اجتماعی روابط دو نفره روابط چند نفره و... همین طور میچرخیم و میچرخیم!

آن هایی که می‌خواستند دنیا را فتح کنند و مردِ بیابانگرد را به شهر برگردانند و کلی بچه مچه را حولِ این آرمان دورِ خودشان جمع کرده بودند و له له میزدند برای تکثر جمع شان، حالا عینهو خیامِ خوش باشِ دم غنیمت شمارِ بدبین به زندگی شده اند و دست از جاه طلبی های خامِ نوجوانی و جوانی شان برداشته اند و پوچیِ زندگی ساده اما بی‌رحم را درک کرده اند و پف کرده اند به فتیله ی آرمان هایشان!

آدمی زاد خیلی پیچیده است. در وصف نمی‌گنجد. آدمی زاد را ساده وصف و توصیف نکنیم!

آدم را دوباره پیدا نمیکنی!

 

یک آدم را دوباره پیدا نمی کنی! حتی توی همان آدم!

و این واقعیتی است خیلی هامان به آن توجه نداریم. مگر من خودم همان آدم دیروز و هفته ی پیش و ماه و سال گذشته ام که انتظار دارم آدم ها و دور و بری هام بر همان روال و مدارِ همیشگی باشند و بمانند؟

آدم ها رودند و رد می‌شوند. کتابند و ورق می‌خورند. شبند و به صبح می‌رسند. کوچک اند و بزرگ می‌شوند. خوب و بدند و بد و خوب می‌شوند. مُحب اند و دشمن می‌شوند. روزی همسرند و روزی مطلقه اند. ثمرات و حاصل و بچه ی تواند و فردا برای دیگری و به نفع آن دگری. شاگردان تواند و روزگارانی اساتیدی برکشیده و نامی و بسیار فهیم تر از خودت. کفر و ایمان قاطی است در همه ما.

هیچ کس آنی نبود و نیست که ساعتی و روزی قبل بود. عالَم مطابق حرکت الهی و جوهری خودش از نبات و جماد و...گرفته تا بنی آدم همه دارند آن به آن تغییر و تبدل پیدا می‌کنند. تغییر آدم ها و تلوُن مزاج شان در ارتباطات اجتماعی را بپذیریم. از ارتباطات اجتماعی توی کانال کم ننوشته ام. چون هر روز می‌بینم که اصل یا منشأ و یا حداقل بخش زیادی از مشکلات و معضلات ما، ریشه در عدم فهم مناسب از ربط و مرابطه و ارتباط با دیگران دارد!

وای از حقارت

 

حقارت خیلی چیزِ بد و چندش آوری است. وقتی درونت یک قوه ای نباشد؛ از سرِ حقارت باید غش کنی سمت این و آن و گداییِ محبت و توجه کنی! آویزانِ دیگران بودن عموما از سرِ حقارت نفس است.

در بُعد کلانش هم عده ای از سرِ ضعف و ذلت، موس موس اروپا و آمریکا را میکنند و بعضی ها هم خودشان را به ریش روسیه و چین می‌بندد تا سرپا بایستند و دوام بیاورند.

از سرِ حقارت دیگران را جلبِ به خودمان نکنیم. توی فرهنگ هم همین است و خودتان بهتر از من بلدید!

چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدن

خوب یا بد، آدمی نیستم که عُموم رفقا را فراموش کنم. معمولا ولو در مجازی سراغشان را می‌گیرم، حتی اگر سال‌ها ندیده باشم شان. این روحیه اگر مذموم یا ممدوح باشد برای من ضررها و مخاطرات و آسیب ها هم البته کم نداشته! این روحیه برخاسته از تبار یا تربیت یا ژن یا کودکی یا تاثیر دوستان یا مطالعات و یا هر چه که باشد؛ در من هنوز زنده است. البته کم جان تر از گذشته. چندی پیش یکی از رفقای خوب و صمیمی را بعد از ۱۸ سال دعوت کردم منزل. با همه ی صمیمیت و برادری با همه ی باهم بودن ها در نوجوانی و جوانی، ولی ۱۸ سال بود که ندیده بودیم همدیگر را. خودمان هم از این دوری متعجب بودیم! در مورد رفقای نزدیکتر البته تکلیفی دیگر دارم و از حال و احوال شان غافل نیستم. از میان آنها هم خب به طور طبیعی با تعدادی رابطه ای روزانه دارم. عنایت اقبالی که_ بدون اغراق_ مجموعه ای از تلاش و خستگی ناپذیری و محبت و ادب و...هست؛ تا مرز شهادت رفت و ماند! سخت ترین روزهای من بود. بوضوح در خودم دیدم که طاقت داغش را ندارم. گریه ها کردم. حالم بد بود. تصور روزهای بدون او برایم سخت و مبهم بود. حالا اما مانده. هرچند ما را بلاتکلیف گذاشته. ولی فعلا رو به بهبودی است! دعایش کنید. رفقا هرکس گفت که من تنها زندگی میکنم؛ حرفش را باور نکنید. آدمی تنها نیست و بی دوست و رفیق و بی ارتباطات‌ اجتماعی می پوسد و چروک و مانده می‌شود. هرچند خودش خبر نداشته باشد. قدر همین دوستی ها را بدانیم. بِداریم رفقایمان را. عهده دارِ بی کس و کارها باشیم. همه ی ما در معرض مرگ و نیستی و رفتن هستیم. نشود که رفقا بروند و حسرت بخوریم. تا بجنبیم؛ فرصتمان تمام شده. من به شوخی و جدی به خدا گفته ام که بعد از سلامتی عنایت چیزی از تو نمیخواهم. خدایا اگر عنایت ماند، من را ببری راضی ام. من نباشم ولی امثال عنایتِ بدردبخور، سالها بمانند..